Aρετή: Η «δολοφονημένη» Αξία

Σήμερον η λέξις ΑΡΕΤΗ εξωστρακίσθη εντέχνως από το λεξιλόγιον των Ελλήνων με την δέουσαν επιμέλειαν. 

Η λήθη σκοπίμως έρριψε τον πέπλον της εις την μέγιστην ταύτην έννοιαν των Ελλήνων, προκειμένου μαζί με την σημασίαν της να εξοβελισθή και μέγα μέρος της φιλοσοφίας των προγόνων μας.

Το θέμα της «αρετής» είναι τεραστίων διαστάσεων και καταλαμβάνει μέγα μέρος της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.

Α Ρ Ε Τ Η

ΑΕΙ ΡΕΟΥΣΑ,

ΑΕΙΡΉΤΗ,

ΑΙΡΕΤΗ (Εκλεκτή)

(Κρατύλος 415d)

Το μέγεθος της σημασίας της προσεγγίζεται είς ύψιστον βαθμόν από τον Πλάτωνα εις την «Πολιτείαν» ή «Περί δικαίου Πολιτικός» και οι επιμέρους ιδιότητες της αναλύονται εις πολλούς διαλόγους, ώστε ο ερευνητής να μή ευρίσκεται εις την πλάνην ενός αναποδείκτου δόγματος περί «ηθικής», «πίστεως» και «αγάπης», αλλά ενώπιον συγκεκριμένων ιδιοτήτων, τας οποίας οφείλει να ελέγχη και να μελετά διαρκώς με αρχήν τα ¨ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ» των Πυθαγορείων του Ιεροκλέους.

Ο κορμός της φιλοσοφικής σκέψεως, από τον Πυθαγόρα εώς τους Νεοπλατωνικούς συθέμελος εδράζεται επί της εννοίας της ΑΡΕΤΗΣ.

Με την εμφάνισην της Αρετής στο νοητικό μας «προσκήνιο» και την προσήλωσιν εις τας λεπτομερείας της αναλύσεως της από τους Πυθαγόρα, Πλάτωνα, Αριστοτέλη και τους Στωικούς, η ουσία του ήθους των Ελλήνων δεν θα ήτο δυνατόν να βληθεί!

Ως εκ τούτου οι δυνάμεις του σκοταδισμού και της πλάνης την κατεβύθισαν εντέχνως εις το έρεβος της σιωπής.

Ο διάλογος του Πλάτωνος «Κρατύλος» δίδει μιαν πρώτην όψιν της σημασίας της Αρετής, η οποία είναι μόνον η αρχή της μεγάλης πορείας δια την κατανόησιν και ιεράρχησην των ιδιοτήτων τας οποίας οφείλει να τελειοποιεί ο Έλλην, ιδία δια να επιτελεσθεί η κάθαρσις αμφοτέρων των φορέων του, τόσον του σωματικού όσον και του ψυχικού.

«ΑΡΕΤΗ ΔΕ ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ, ΗΝ ΤΙΜΩΝ ΚΑΙ ΑΤΙΜΑΖΩΝ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΕΛΛΑΤΟΝ ΑΥΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΣ ΗΞΕΙ»

(Η Αρετή είναι κτήμα αδέσποτον, ανάλογα προς την εκτίμησιν ή την περιφρόνησιν που θα της δείξει ο καθένας σας, θα πάρει και μεγαλύτερο, ή μικρότερο μερίδιο.)

Πλάτωνος «Πολιτεία» 617Ε.

Ο ορισμός τον οποίον δια της αναλύσεως δίδει ο Σωκράτης επισημαίνει την αεί ρέουσαν κατάστασιν της Αρετής, την οποίαν οφείλουμεν συνεχώς να παρακολουθώμεν, όχι επειδή η Αρετή είναι αναξιόπιστος και ασύλληπτος, αλλά διότι η ψυχική θέσις του θνητού, όταν ευρίσκεται εις εγρήγορσιν και επιθυμεί να την κατακτήσει ευρίσκεται εις συνεχήν ροήν και κινδυνεύει να παρασυρθεί από περιοριστικάς, δογματικάς και εξ αποκαλύψεως «μοναδικάς αληθείας» και να μην παραμείνει σταθερά εις την αναζήτησιν η οποία είναι η κ ί ν η σ ι ς των τεσσάρων ρεουσών της Αρετής των οποίων αυτή η κίνησις θα οδηγεί την αναζήτησιν όλον και πλησιέστερον εις την ψιλάφησιν της Αληθείας.

Προϋπόθεσις αρρήκτων δεσμών Αθανάτων/θνητών είναι η θεωρητική γνώσις και η πρακτική εφαρμογή των, εν χορώ, συντονισμένων τεσσάρων ιδιοτήτων της Αρετής:

ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ,

ΑΝΔΡΕΙΑ,

ΦΡΟΝΗΣΙΣ, 

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ
 = ΣΩ(ΤΗΡΙΑ) ΦΡΟ(ΝΗΣΕΩΣ), εγκράτεια ηδονών και λυπών

(Κρατύλος 412a)

ΑΝΔΡΕΙΑ
 = ΑΝ(Δ)+ΡΕΙΑ = Μάχη κατά της αντιθέτου ροής και παρά το δίκαιον.

(413e)

ΦΡΟΝΗΣΙΣ
 = Κατα νόησις φοράς της ροής είναι όνησις =ωφέλεια κινήσεως εκ της ροής (ΟΝΗΣΙΣ/ΝΟΗΣΙΣ) = ΣΩ(τηρία) ΦΡΟ(νήσεως) η φρόνησις.

(411 d)

ΔΙΚΑΙΟΝ
 = ΔΙ(Κ)ΑΪΟΝ Το διασχίζων με ταχύτητα το κάθε εμπόδιον!

(412d)

Ποία η ροή εις τας εννοίας αλήθεια και Αγαθόν;

ΑΛΗΘΕΙΑ
 = Θεία + άλη (Άλη=ορμή, κίνησις, περιπλάνησις, περιφορά), ή (π.χ. Αλήτης = ο περιπλανώμενος)

(421b)

AΓΑΘΟΝ
 = Άγαστον + Θοόν το αξιοθαύμαστον (άγαστον) της ταχύτητος (θοόν)…όχι κάθε ταχύτητας άλλα μόνον μέρους της.

(412c, 422a)

Ποία η η ερμηνεία της Καθάρσεως ως προς τας ανωτέρω ερμηνείας της Ροής;

ΚΑΘΑΡΣΙΣ 
= Άρσις κατά των εμποδίων της ροής (-ρίας) και Θάρσος, το Θαρσείν, θάρ(ση)σις κατά την επιδίωξην ιδανικού δημιουργούν κ ρ ά σ ι ν α θ ά ν α τ ο ν.

ΚΑΘΑΡΣΙΣ
 = ΑΘ + ΚΡΑΣΙΣ

(μετά αναγραμματισμού)

Εις τον «Κρατύλον» ο Πλάτων ερμηνεύει τας τέσσαρας ιδιότητες της Αρετής χωρίς να τας συσχετίζει μεταξύ των, αποδίδων όμως εις όλας το κοινόν χαρακτηριστικόν της ΡΟΗΣ.

Ο Πλάτων είς τους διαλόγους του αφιερώνει μεγάλα αποσπάσματα ή και ολοκλήρους διαλόγους εις την ανάπτυξιν των ιδιοτήτων αυτών.

Οι διάλογοι εις τους οποίους αναπτύσσει τα επί μέρους ιδιότητας, όχι όμως απομεμονωμένας και ασυνδέτους, και τας οποίας συνεχώς επαναφέρει εις την συζήτησιν, είναι οι εξής:

α. Εις τον διάλογον «Χαρμίδης» πραγματεύεται την ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΝ

β. Εις τον διάλογον «Λάχης» την ΑΝΔΡΕΙΑΝ
γ. Εις τον «Φαίδων» την ΦΡΟΝΗΣΙΝ, με την πλέον ενδιαφέρουσα ανάλυσιν, αλλά και είς πολλούς διαλόγους…

δ. Εις τον διάλογον «Πολιτεία» ή «Περί Δικαίου ή Πολιτικός» την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ , όπου στα δέκα βιβλία του διαλόγου αναπτύσσει διεξοδικώς την σημασίαν της δικαιοσύνης, η οποία στέφεται υπό των δώδεκα Βιβλίων των «Νόμων», η «Περί Νομοθεσίας Πολιτικός», τελευταίον γνήσιον έργον του φιλοσόφου. 

Οι «Νόμοι» καλύπτουν το ένα πέμπτον του όλου σώματος του πλατωνικού έργου.

Ο Πλάτων προ του θανάτου του αφιέρωσε την ωριμότητα της σκέψεως του εις το θέμα της Δικαιοσύνης, η οποία έν-θρονος προΐσταται, συντονίζουσα όλας ομού τας ιδιότητας της Αρετής.

Βιβλιογραφία: 
"ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ Θεοί, σύμβολα, αρχέτυπα των Ελλήνων "
Αλτάνη

πηγή

πηγή-maiandros

Διαβάστε περισσότερα... »

Οι μεγάλες τεχνολογικές ανακαλύψεις του πρώτου Πανεπιστημίου στον κόσμο

Η ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΜΙΛΗΤΟΥ 600 Π.Χ.

Ο Αναξίμανδρος, υπήρξε μαθητής και διάδοχος του Θαλή στη διεύθυνση της Σχολής της Μιλήτου.

Μιλήτου, Σχολή. 

Φιλοσοφική σχολή στη μικρασιατική Μίλητο, κατά την αρχαιότητα. 

Η σχολή ιδρύ­θηκε γύρω στο 600 π.Χ. και θεωρείται το πρώ­το πανεπιστήμιο του κόσμου. Μοναδικός καθηγη­τής της ήταν ο Θαλής, ο οποίος δίδασκε μερικές δεκάδες φοιτητών. 

Από τον Αριστοτέλη έχουμε μερικές πλη­ροφορίες για το έργο της σχολής, τις οποίες έγραψε περίπου 250 χρόνια μετά τον θάνατο του Θαλή. 

Ο Αριστοτέλης, ωστόσο, ασχολείται μόνο με τις φιλοσοφικές θεωρίες της Σχολής, ενώ μόνο από μεταγενέστερους συγγραφείς σώθηκαν μερικές πληροφορίες που μας βοηθούν να σχηματί­σουμε κάποια εικόνα για το έργο της. 

Ο Θαλής

Ο Θαλής είχε επιδοθεί στην απόδειξη γεωμετρικών προ­τάσεων, η αλήθεια των οποίων είχε διαπιστωθεί εμπει­ρικά. Αναφέρονται μερικές αποδείξεις θεωρημάτων περί ομοιότητας καθώς και η κατασκευή κάποιου απλού οργάνου, με τη βοήθεια του οποίου μπορούσε να υπολογιστεί από την παραλία η απόσταση ενός πλοίου που πλησίαζε. 

Λέγεται πως για τη μέτρηση της απόστασης αυτής, είχε αποδείξει το θεώρημα πως «αν δύο τρίγωνα έχουν μία πλευρά ίση και τις προσκείμενες γωνίες ίσες, είναι ίσα». Δεν υπάρχουν πληροφορίες αν ο Θαλής είχε ασχοληθεί με τη θεωρία των αριθμών. 

Ωστόσο, είναι γνωστές οι αστρονομικές του ενασχολήσεις και οι μετεωρολο­γικές του έρευνες. Θεωρείται ο πρώτος μετεωρολόγος του κόσμου και ο πρώτος φυσικός, αφού αυ­τός ανακάλυψε τον μαγνητισμό και τον ηλεκτρισμό. 

Έχει παραμείνει μνημειώδης η πρόβλεψή του, πολλούς μήνες νωρίτερα, της έκλειψης του Ηλίου της 28ης Μαΐου του 585 π.Χ.). 

Ο Αναξίμανδρος

Αντάξιος μαθητής του και διάδοχός του στη διεύθυνση της σχολής υπήρξε ο Αναξίμανδρος.

Ήταν ο πρώτος που επινόησε την κατασκευή των ηλιακών ρολογιών, τα οποία έστη­σε στη Λακεδαίμονα, όπως μας πληροφορεί ο Διο­γένης ο Λαέρτιος. «Ανακάλυψε πρώτος τον γνώ­μονα και έστησε στη Λακεδαίμονα τις συσκευές που δείχνουν με τη σκιά τις τροχιές και τις ισημερίες», όπως αναφέρει και ο Φαβωρίνος στην πραγματεία του που φέρει τον τίτλο 'Παντοδαπή Ιστορία'. 

Κατα­σκεύασε επίσης ηλιακά ρολόγια. 

Ο Αναξίμανδρος είχε κληθεί στη Σπάρτη, που ήταν εκείνη την εποχή μια πολύ ισχυρή δύναμη, για να εγκαταστήσει στη Λακεδαίμονα αστεροσκοπεία και ηλιακά ρολόγια, που είχαν ως όργανα παρατηρήσεων τους γνώ­μονες. 

Ο Κικέρων, μάλιστα, μας δίνει την πληροφορία ότι το αστεροσκοπείο στη Λακεδαίμονα είχε στηθεί από τον Αναξίμανδρο στην κορυφή του Ταΰγετου. 

Ο Αναξίμανδρος στις έρευνές του φαί­νεται πως είχε υπερβεί και τον δάσκαλό του. 

Στην αστρονομία, είναι ο πρώτος που σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τη γεωμετρία για τον υπολογισμό των αποστάσεων και των μεγεθών του Ηλίου και της Σελήνης, προκαλώντας τον θαυμασμό των συγχρόνων και των μεταγενεστέρων του για το εκπλη­κτικό για την εποχή του εγχείρημα. Κατάπληξη προ­ξενεί στους συγχρόνους η θεωρία του Αναξίμαν­δρου ότι το παν ήταν κάποτε διάπυρο και ενιαίο και από αυτό προήλθαν οι άλλοι κόσμοι. 

Η σημερινή επιστήμη δεν είναι σε θέση να προσθέσει τίποτα περισσότερο στη θεωρία αυτή. 

Ο Αναξίμανδρος είχε γράψει πολλές πραγματείες σχεδόν για όλους τους κλάδους των θετικών επιστημών, οι οποίες δυστυχώς χάθηκαν. 

Για το περιεχόμενο αυτών των πραγματειών, έχουμε ελάχιστες πληροφορίες, από συγγραφείς που έζησαν τουλάχιστον πεντακόσια χρόνια μετά τον θάνατο του Μιλήσιου φιλοσόφου. 

Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται ο Αέτιος, ο Πλούταρχος, ο Ιππόλυτος, ο Θέων ο Σμυρναίος και άλλοι. 

Κατά τον Ιππόλυτο, ο Αναξίμανδρος πρέσβευε πως η Γη βρίσκεται στη μέση του κόσμου, αλλά δεν στηρίζεται πουθενά και αιωρείται λόγω της έλξης των ουράνιων σωμάτων που βρίσκονται γύρω της. 

Ο Θέων ο Σμυρναίος μας δίνει την πληροφορία ότι, κατά τον Αναξίμανδρο, η Γη είναι μετέωρη και κινείται «περί το του κόσμου μέσον». 

Περίπου εκατό χρόνια πριν από τους πυθαγόρειους φιλοσόφους Ικέτα και Εκφάντη, στους οποίους ο Κοπέρνικος αναγνωρίζει σε μια επιστολή του προς τον πάπα πως είχαν διατυπώσει τη θεωρία του ηλιοκεντρικού συστήματος, ο Αναξίμανδρος είχε πρώτος διατυπώσει τη θεωρία αυτή. 

Ο σπόρος που είχε σπείρει ο Θαλής αναπτύχθηκε απίστευτα με τον Αναξίμανδρο. Είναι ο πρώτος που κατασκεύασε γεωγραφικό χάρτη της τότε οικουμένης, και ο πρώτος που έγραψε πραγματεία φυσικής ιστορίας. 

Ο Θεμίστιος το τονίζει αυτό: «Ο Α­ναξίμανδρος τόλμησε πρώτος από όσους Έλληνες γνωρίζουμε να γράψει βιβλίο περί φύσης».

Ο Διο­γένης ο Λαέρτιος και ο Λατίνος συγγραφέας Πλί­νιος μας παρέχουν την πληροφορία ότι ο Ανα­ξίμανδρος είχε κατασκευάσει σφαίρα. 

Πρόκειται για την κατασκευή του πρώτου πλανητάριου του κόσμου, όπου ήταν σημειωμένες οι κινήσεις του Ηλίου και των πλανητών. 

Από τον Αναξίμανδρο επίσης γράφτηκε το πρώτο βιβλίο γεωμετρίας του κόσμου καθώς και το πρώτο βιβλίο γεωγραφίας. 

Από τον Πλούταρχο επίσης γνωρίζουμε τη βιολο­γική θεωρία του Αναξίμανδρου για την προέλευση του ανθρώπου από τα ψάρια, η οποία ενέπνευσε τον Δαρβίνο και τους μεταγενέστερους βιολόγους.

Ο Αναξιμένης

Τρί­τος και τελευταίος, όπως φαίνεται, διευθυντής της σχολής ήταν ο Αναξιμένης, που επο­νομαζόταν Φυσικός, γιατί εξακολούθησε με ζήλο τις έρευνες του δασκάλου του, Αναξίμανδρου, επά­νω στα φυσικά φαινόμενα. 

Ελάχιστες πληροφορίες έχουν περισωθεί για το έργο του Αναξιμένη, αλλά από αυτές που υπάρχουν, φαίνεται ότι είχε βαδίσει ακριβώς πάνω στα χνάρια που είχε χαράξει ο μεγάλος του δάσκαλος των φυσικών επιστημών.


ΔΟΜΗ

πηγή-ellinonpaligenesia

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο αμίαντος ήταν το μυστικό των βυζαντινών αγιογράφων

Η αρχαιολόγος του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες, Ιωάννα Κακουλλή,

 ερευνά τη ζωγραφική στο μοναστήρι με έναν UV φακό.

© mikres-ekdoseis- Γιῶργος Ἐχέδωρος

Εκατοντάδες χρόνια πριν ο αμίαντος κάνει την παρουσία του παντού στον κλάδο των κατασκευών, τα βυζαντινά μοναστήρια χρησιμοποιούσαν το ινώδες υλικό σε επιχρίσματα τοιχογραφιών από τα τέλη της δεκαετίας του 1100, όπως δείχνει μια νέα έρευνα.

Ο αμίαντος είναι ένα φυσικό λιθο -γενετικό ορυκτό, πολύ γνωστός για την ικανότητά του να διαχωρίζεται σε μακριές , εύκαμπτες ίνες. Εδώ και πολύ καιρό υπήρχε η πεποίθηση, ότι οι ίνες του αμιάντου, οι οποίες είναι ανοξείδωτες και ανθεκτικές στην καύση, για πρώτη φορά ενσωματώθηκαν σε μίγμα επιχρίσματος (σοβάς) και σε επιστρώσεις δαπέδων μετά την βιομηχανική επανάσταση.

Η έρευνα, όμως, που διεξήχθη σε έργα ζωγραφικής του 12ου αιώνα στο βυζαντινό μοναστήρι του Αγίου Νεοφύτου του Έγκλειστου στην Κύπρο από το Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες - UCLA (University of California, Los Angeles), διαπιστώθηκε, από τους ερευνητές, ότι οι τοιχογραφίες περιείχαν πυριτικό ορυκτό μαγνησίου. Ο χρυσότιλος (λευκός αμίαντος) βρισκόταν στο τελείωμα του επιχρίσματος, κάτω από το τμήμα της τοιχογραφίας.

Η χρυσοτίλη είχε απλωθεί σε ομαλή στρώση στην επιφάνεια του τοίχου προκειμένου να ‘καθίσει’ εκεί η ζωγραφική.

«Οι μοναχοί, ήθελαν, ίσως, να προσδώσουν περισσότερη λάμψη και διαφορετικές ιδιότητες με αυτό το στρώμα», δήλωσε η αρχαιολόγος Ιωάννα Κακουλλή από το πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες, επικεφαλής της νέας μελέτης που δημοσιεύθηκε τον τελευταίο μήνα στο Journal of Archaeological Science.

«Σίγουρα δεν ήταν μια περιστασιακή απόφαση- θα πρέπει να είχαν κατανοήσει τις ιδιότητες του υλικού».

Μακρά η ιστορία της χρήσης του αμιάντου

Αν και τα ορυκτά του αμιάντου είναι πλέον γνωστά ως καρκινογόνα, οι άνθρωποι είχαν επωφεληθεί από τις μοναδικές ιδιότητες του ινώδους υλικού επί χιλιετίες.
Πριν από περίπου 4.500 χρόνια οι τεχνίτες αναμείγνυαν τα ορυκτά αμιάντου με πηλό για να παράγουν ισχυρότερη αγγειοπλαστική.

Ακόμη, πριν από 2.000 χρόνια, ίνες αμιάντου ήταν υφασμένες σε κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα για να κάνουν πυρίμαχα περιτυλίγματα ή ειδικά υφάσματα (σάβανα) που θα ξεχώριζαν την τέφρα του νεκρού κατά τη διάρκεια της καύσης του στην αρχαιότητα, σύμφωνα με την Κακουλλή.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τον αμίαντο σε βιομηχανικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων τσιμέντων, σοβάδων, γυψοσανίδων, διάφορα επιχρίσματα στεγών, για να αυξήσουν την αντοχή, τη μόνωση και την προστασία τους από τις καιρικές συνθήκες.

Λαμβάνοντας αυτό το ιστορικό του αμιάντου, η Κακουλλή και οι συνεργάτες της δεν περίμεναν να βρουν το υλικό αυτό στους τοίχους του μοναστηριού του Αγίου Νεοφύτου του Έγκλειστου.

Οι ερευνητές ανέλυσαν μερικά από τα έργα ζωγραφικής στο χώρο του μοναστηριού χρησιμοποιώντας διάφορες τεχνικές με υπεριώδεις ακτίνες και ακτίνων –χ. Συνέλεξαν, επίσης, μικρο-δείγματα της ζωγραφικής, στα οποία έγινε μοριακή ανάλυση με ισχυρά μικροσκόπια σάρωσης ηλεκτρονίων και άλλες μεθόδους.

Μία από τις τοιχογραφίες απεικονίζει τον ‘Ενθρονισμένο Χριστό’ να κρατά ένα βιβλίο με κόκκινο πλαίσιο. Όταν ανέλυσαν το κόκκινο πλαίσιο, βρήκαν ένα στρώμα πλούσιο σε αμίαντο που εφαρμόσθηκε ως τελείωμα μεταξύ ενός κόκκινου στρώματος βαφής και ενός στρώματος γύψου που αποτελούνταν κυρίως από φυτικές ίνες.

«Μέχρι στιγμής, έχουμε βρει αμίαντο μόνο σε σχέση με τις κόκκινες χρωστικές ουσίες», δήλωσε η Κακουλλή.

Τα κύρια κοιτάσματα αμιάντου στην Κύπρος προέρχονται από μια περιοχή σε μεγάλο υψόμετρο, περίπου 60χλμ από το μοναστήρι, το οποίο βρίσκεται κοντά στην ακτή.

Η ανακάλυψη εγείρει πολλά ερωτήματα, όπως γιατί ο αμίαντος χρησιμοποιήθηκε σε αυτό το πλαίσιο (και ιδιαίτερα μόνο για το κόκκινο πλαίσιο στη ζωγραφική), Είναι περίεργο επίσης, γιατί το ινώδες υλικό προφανώς δεν χρησιμοποιήθηκε ξανά σε επιστρώσεις μέχρι τον 19ο αιώνα.

Οι επιστήμονες ψάχνουν για απαντήσεις. Σχεδιάζουν να επιστρέψουν στην Κύπρο, να μελετήσουν περισσότερα έργα ζωγραφικής στη Μονή του Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου.

πηγή-mikres-ekdoseis.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Ερμηνεία του μοναχικού σχήματος

Το Μοναχικό ή αγγελικό σχήμα

Αυτό είναι το μοναχικό ή αγγελικό σχήμα. 

Όποιος γίνεται μεγαλόσχημος μοναχός, φορά­ει το σχήμα, που είναι το σύμβολο του δεύ­τερου βαπτίσματος του.

Έχει κεντημένο πάνω του, με κόκκινη κλωστή, το Σταυρό, πάνω στο Γολ­γοθά (που παριστάνεται σαν βάθρο), τη λόγχη και το σπόγγο – σύμβολα του Πάθους του Κυρίου μας. Ας δούμε τί συμβολίζουν τα κεντημένα γράμματα πάνω στο μοναχικόσχήμα.

Οι πρώτες σειρές έχουν εύκολους συμβολι­σμούς.

ΤT ΔΦ 

Τούτο το Σχήμα Δαίμονες Φρίττουσι.

(Δηλαδή, αυτό το αγγελικό σχήμα το τρέμουν οι δαίμονες).

ΡΡ ΔΡ 

Ρητορικοτέρα Ρημάτων, Δακρύων Ροή 

(Δηλαδή κι απ’ τα πιο περίτεχνα λόγια, αξίζουν περισσότερο τα δάκρυα της μετάνοιας, που δείχνουν αληθινή αγάπη για τον Θεό).

XX XX 

Χριστός Χριστιανοίς Χαρίζεται Χάριν 

(Στους Χριστιανούς ο Χριστός χαρίζει την χάρη Του).

ΘΘ ΘΘ 

Θεού Θέα Θείον Θαύμα.

(Δηλαδή δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα, λαμπρότερη ομορφιά, πιο ανείπωτη χαρά, απ’ το ν’ απολαμβάνεις τη θέα του θεϊ­κού προσώπου του Χριστού)

ΕΕ ΕΕ

Εωσφόρος Έπεσεν. Εύρωμεν Εδέμ. 

(Δηλαδή απ’ τον εγωισμό του ο Εωσφόρος, ο λαμπρός άγγελος, έπεσε απ’ τον Παράδεισο. Εμείς, όμως, ας μην του μοιάσουμε. Ελάτε να βρούμε την Εδέμ, δηλαδή τον Παράδεισο).

Υπάρχει κι ακόμα μια εξήγηση γι’ αυτά τα σύμβολα:

Ελένης Εύρεσις Εβραίων Έλεγχος. 

(Δηλαδή η αγία Ελένη βρήκε το σταυρό. Κι αυτός ο σταυρός, ελέγχει τους Εβραίους) .

ΦΧ ΦΠ 

 Φως Χριστού Φαίνει Πάσι. 

(Δηλαδή το φως της χάρης του Χριστού φωτίζει τα πάντα. Φωτίζει εμάς, τα πλάσματα Του κι όλη την πλάση).

ΤΚ ΠΓ 

 Τόπος Κρανίου Παράδεισος Γέγονεν. 

(Δηλαδή ο Γολγοθάς έγινε Παράδεισος. Γιατί ο Θάνατος, πέθανε, η αμαρτία νικήθηκε, πάνω στο σταυρό του Χριστού κι όλοι, ουρανός και γη, πανηγυρίζουν).

πηγή-fdathanasiou

Διαβάστε περισσότερα... »

Τέχνη... οφθαλμαπάτης!

Αν νομίζετε ότι καταλαβαίνετε με την πρώτη ματιά τι βλέπετε τότε πρέπει να προσπαθήσετε εκ νέου.

Το μυαλό σας θα φέρει σβούρες. Ο καλλιτέχνης Ivan hoo ειδικεύεται στο να δημιουργεί αναμορφικά κομμάτια που ξεγελούν τις αισθήσεις μας.

Αυτή τη φορά επέλεξε ως υλικό το ξύλο, γιατί κατά την άποψή του διαχειρίζεται διαφορετικά το χρώμα από οποιοδήποτε άλλο υλικόη.

Με έξυπνες ιδέες και μεγάλη μαεστρία μπερδεύει το ζωντανό με το ζωγραφιστό.

Θα χρειαστεί να μείνετε κάποια λεπτά στις εικόνες, για να διαπιστώσετε ποιο είναι τι.

Καλή διασκέδαση

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

Ivan Hoo

πηγή-aragma.gr

πηγή-boredpanda.org

Διαβάστε περισσότερα... »

21 τρομακτικά μεσαιωνικά βασανιστήρια. Η ανθρώπινη παραφροσύνη, σε φωτογραφίες

Αν νομίζετε ότι ο κόσμος που ζούμε τώρα είναι σκληρός σίγουρα δεν θα έχετε και άδικο. Βία, αυτοκτονίες, απάτες, αδικίες και αναρίθμητα άλλα κακουργήματα. Δυστυχώς όμως η ανθρώπινη ιστορία έχει να επιδείξει και χειρότερες εποχές, ή έστω πιο πρωτόγονες όσον αφορά στις μεθόδους απόσπασης ομολογίας ή άσκησης τιμωρίας.


Μία παράλογη και ανεξήγητη μαύρη σελίδα στην ιστορία με ιστορικό πλαίσιο το Μεσαίωνα, και πρωταγωνιστές τους βασιλιάδες, τις σταυροφορίες, τους πολέμους, τις δολοφονίες και φυσικά τους άτυχους ανθρώπους που έπεφταν θύματα των βασανιστηρίων της εποχής.

Παρακάτω παρουσιάζονται σε φωτογραφίες όργανα βασανισμού την εποχή του Μεσαίωνα.

1. Η κούνια του Ιούδα

Βασανιστήριο που κρατούσε ώρες ή και μέρες. Το θύμα καθόταν πάνω στην πυραμίδα με δεμένα πόδια. Αν το ένα πόδι μετακινηθεί θα κουνηθεί και το άλλο, οπότε ο πόνος θα είναι αφόρητος.

2. Το καλάθι των βασανιστηρίων

3. Ο καιόμενος ταύρος

Έβαζαν μέσα τον άνθρωπο και τον έψηναν σιγά σιγά, μάλιστα επινόησαν κάποιες σωλήνες, ώστε όταν έβγαινε η κραυγή του θύματος, να ακούγεται σαν βόδι.

4. Χαλινάρι για γυναίκες, 

οι οποίες όταν το φορούσαν αδυνατούσαν και να μιλήσουν γιατί στο στόμα υπήρχαν καρφιά που προκαλούσαν αφόρητο πόνο. 

5. Ξάπλωναν το θύμα και το τραβούσαν, μέχρι να το διαμελίσουν

6. Η καρέκλα του τρόμου

7. Το αχλάδι του πόνου

8.

9. Όργανο βασανισμού για γυναίκες, 

τους έπιανε τα στήθη το μέταλλο ήταν ή παγωμένο ή πυρακτωμένο

10. Άκρως διαδεδομένο μηχάνημα βασανισμού
για τη συντριβή του κεφαλιού

11. Χωρίς λόγια

12.

13. Ισπανικό όργανο βασανισμού, 

έσκιζαν το δέρμα του θύματος και αποσπούσαν το κρέας από τα κόκκαλα

14. Συνέθλιβαν το λαιμό του θύματος

15. Διαδεδομένο βασανιστήριο

που έχει την καταγωγή του από τη Ρώμη και δημοφιλές στο Μεσαίωνα

16. Δημόσιος εξευτελισμός

17. Το θύμα το έδεναν σε μία ρόδα

 που γύρναγε και ο δήμιος το χτυπούσε με ένα ξύλο, μέχρι να πεθάνει

18. Όργανο για να συνθλίβουν τα δάκτυλα

19. Το πηρούνι στηριζόταν στο πηγούνι του θύματος

 για να μην μπορέσει ποτέ να κατεβάσει το κεφάλι του

20. Όργανο που συνέθλιβε τα γόνατα

21. Ψαλίδι κροκόδειος, 

στο ψαλίδι έμπαινε το χέρι ή το πέος και ακρωτηριαζόταν

πηγή-viralnova.com

πηγή-alfavita.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο: Δωρεάν ξενάγηση, αφιερωμένη στην αυριανή εορτή της Μητέρας

"κλίκ" επάνω στις εικόνες, για μεγέθυνση

πηγή

Διαβάστε περισσότερα... »

Η ψυχολογία της μάζας

Τα άτομα που απαρτίζουν τον όχλο, τελούν υπό ψυχολογική επιρροή και αντιδρούν ομοιόμορφα. Στον όχλο τα άτομα δεν αντιδρούν μεμονωμένα, αλλά ως συνθετικά μόρια της ομαδικής ψυχής που δημιουργήθηκε. 

Της μαζοψυχής. 

Η μαζοψυχή, είναι μια νέα ψυχή, που δεν έχει καμία σχέση με κάθε άτομο του όχλου. Δηλαδή αν είκοσι άνθρωποι, παίρνοντας τον κάθε ένα χωριστά, είναι καλοί, συμπεριφερόμενοι ως όχλος, η μαζοψυχή στην οποία συμμετέχουν, ενδέχεται να τους παρουσιάσει κακούς, αν και δεν είναι. 

Οι πράξεις του όχλου, ούτε κατά διάνοια δεν κατευθύνονται, ούτε και ελέγχονται από την λογική. Επηρεάζονται από την επίδραση των ευμενών ή δυσμενών αισθημάτων που δημιουργούνται από τις εντυπώσεις της στιγμής. 

Οι όχλοι δεν σκέπτονται. 

Αισθάνονται.

Δεν προσχεδιάζουν ποτέ, αγνοούν την συνέπεια, είναι ευμετάβλητοι και αισθάνονται πανίσχυροι. Ο όχλος μεταμορφώνει την προσωπικότητα όσων τον αποτελούν. 

Και τα μέλη του εξομοιώνονται από κάθε άποψη και γίνονται μαζάνθρωποι. Μέσα σε έναν όχλο, ο μορφωμένος και ο αμόρφωτος, ο έξυπνος και ο ηλίθιος, έχουν όμοια ικανότητα κριτικής των πράξεων τους. 

Οι όχλοι στερούνται μέτρου. Όταν απεχθάνονται μισούν και όταν αγαπούν λατρεύουν. 

Καταρρίπτουν κάθε φραγμό, γίνονται υπερβολικοί και το μέτρο είναι απαράδεκτο για αυτούς. Τέλος οι όχλοι σαγηνεύονται από αυταπάτες και νοιώθουν την ανάγκη να ακολουθήσουν έναν αρχηγό. Όλα τα παραπάνω τα συναντούμε σε πορείες, πολιτικές συγκεντρώσεις, γήπεδα ακροατήρια κλπ.

Ο Πυθαγόρας έλεγε: 

«Τας λεωφόρους μη βαδίζειν». 

Δηλαδή, να μην συντάσσεσαι με την γνώμη των πολλών. 

Και «Των δ’ άλλων αρετή ποιού φίλον όστις άριστος» («Χρυσά Έπη») 

Δηλαδή, να κάνεις φίλο σου μόνο όποιον είναι άριστος στην αρετή. 

(Τα στοιχεία είναι από το βιβλίο «πολιτική προπαγάνδα» 1970.)

πηγή-enneaetifotos

Διαβάστε περισσότερα... »

Ἀσφοδελός λειμών ή σποδελός λειμών; Η σημασία μιας ομηρικής έκφρασης

Σταύρος Γκιργκένης

Διδάκτορας κλασικής φιλολογίας

'O ἀσφοδελὸς λειμών' του Ομήρου, όπου κατοικούν τα πνεύματα των νεκρών (Οδύσσεια ω 14), γίνεται συνήθως αντιληπτός ως ένας ευχάριστος, ακόμη και επιθυμητός τόπος. Αυτή ήταν η εντύπωση μεταξύ πολλών από τους αρχαίους Έλληνες ποιητές και ομηρικούς σχολιαστές, οι οποίοι θεώρησαν ότι το επίθετο ἀσφοδελός σημαίνει «ανθισμένος», «ευωδιαστός», «γόνιμος» και «καταπράσινος» και φαντάστηκαν τον λειμώνα ως ένα είδος «παραδείσου». 

Ωστόσο δεν είναι αυτή η εικόνα που προκύπτει από τις ραψωδίες λ και ω της Οδύσσειας, όπου έχουμε την πρώτη εκτεταμένη περιγραφή του Άδη και τις πρωιμότερες αναφορές σε ένα «ασφοδελό λιβάδι». Τα τρία χωρία, στα οποία ο Άδης χαρακτηρίζεται μ’ αυτό τον τρόπο (λ 539, 573, ω 13), απεικονίζουν ένα σκοτεινό, ζοφερό και άχαρος μέρος. 

Αυτά δεν είναι τα Ηλύσια Πεδία, όπου η ζωή είναι εύκολη και φυσάει πάντα ένας δροσιστικός δυτικός άνεμος (δ 561 - 569). Ούτε είναι τα Νησιά των Μακάρων, όπου το έδαφος φέρει τους γλυκούς καρπούς του για τους διακεκριμένους και ανέμελους ήρωες (Ησίοδος, Έργ.167-173). 

Αυτός είναι ο Άδης - σκοτεινός, υγρός και ανήλιος (Οδ. κ 512, ω 10)-όπου τα ασώματα και αναίσθητα πνεύματα των νεκρών κλαίνε και θρηνούν θλιβερά (Οδ. λ 391, 475-476, 605-606 , ω 5 έως 9) και φτερουγίζουν δίχως σκοπό σαν σκιές ή όνειρα (κ 495, λ 207-208, 222). 

Αν δεν είχαμε εκτεθεί στην μεθομηρική χρήση της φράσης για την περιγραφή ενός υπέροχου και ευωδιαστού λιβαδιού με ανθισμένα λουλούδια, θα υποθέταμε ότι το επίθετο ἀσφοδελός σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: «σκοτεινός», «ζοφερός», «σκονισμένος», «άγονος» ή κάτι παρόμοιο - η πλέον απομακρυσμένη εικόνα από έναν παράδεισο.

 Η ερμηνεία αυτή θα ταίριαζε εύστοχα στα συμφραζόμενα καθενός από τα τρία οδυσσειακά χωρία, όπου εμφανίζεται ο τύπος.

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα από πού προέρχεται ετυμολογικά το επίθετο ἀσφοδελός σ’ αυτή την ομηρική φόρμουλα, τόσο στην ονοματική μορφή της, τονισμένη στην προπαραλήγουσα, ἀσφόδελος, όσο και στην επιθετική της, που είναι τονισμένη ως οξύτονη, ἀσφοδελός, ακόμη και αν προσφύγουμε στις πολλές μεθομηρικές χρήσεις της λέξης στην ποίηση, όπου το λουλούδι συνδέεται συχνά με τη μετά θάνατον ζωή, ή στον πεζό λόγο γενικά, και ειδικότερα σε ιατρικές πραγματείες, όπου μαθαίνουμε για τις διάφορες πρακτικές χρήσεις του στελέχους, της ρίζας και του άνθους. 

Η λέξη εκ πρώτης όψεως δεν έχει εμφανή ετυμολογία. Ωστόσο το ἀσφοδελός της ομηρικής φόρμουλας μπορεί να είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της εκ νέου ανάλυσης μίας φράσης που γίνεται καλύτερα κατανοητή σε ένα αυστηρά ελληνικό ετυμολογικό πλαίσιο: το επίθετο ἀσφοδελός μπορεί να προέκυψε από τοσφοδελός, ή μάλλον σποδελός, μια μορφή επιθέτου με την συνήθη ελληνική κατάληξη -ελος και τη ρίζα σποδ- που υπάρχει και στο ομηρικό ουσιαστικό σποδός, «στάχτη, τέφρα». 

Η ομηρική φόρμουλα κατ' ἀσφοδελὸν λειμῶνα στην αρχική της μορφή θα σήμαινε «στο γεμάτο τέφρα λιβάδι». Αυτή η ερμηνεία ταιριάζει με τα συμφραζόμενα και στις τρεις οδυσσειακές περιγραφές τής μετά θάνατον ζωής στον Άδη, αφού η λέξη σποδός χρησιμοποιείται συχνά στην ελληνική ποίηση για τις στάχτες των νεκρών. 

Επίσης χρησιμοποιείται συνήθως στα ταφικά επιγράμματα για τις στάχτες των νεκρών που περιέχονται σε ένα αγγείο, στη γη, ή ακόμα και στον Αχέροντα και τον Άδη. Σύμφωνα με τον Ηρωδιανό, το σφοδελόν ή σποδελόν ήταν στην πραγματικότητα η γραφή του χωρίου λ 539 σε ορισμένα χειρόγραφα:

ἄδηλον δὲ πότερον σφοδελὸν ἢ ἀσφοδελόν. λέγεται γὰρ καὶ χωρὶς τοῦ α. τινὲς δὲ γράφουσι σποδελὸν διὰ τὴν σποδὸν τῶν καιομένων νεκρῶν.

Αυτή η ανάγνωση είχε, επομένως, νόημα τόσο ετυμολογικά όσο και σημασιολογικά για ορισμένους τουλάχιστον αρχαίους ερμηνευτές: ετυμολογικά γιατί η προσθήκη και η αφαίρεση του αρχικού α- ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο (πβ. ἄσταχυς / στάχυς , ἀσταφίς / σταφίς , ἀμοργοί / μοργοί, ἀμαυρός / μαυρός κ.τ.λ.), όπως και η εναλλαγή μεταξύ π και φ (πβ. ἀσπάραγος / ἀσφάραγος , ἀσπάλαξ / ἀσφάλαξ , ἀσπάλαθος / ἀσφάλαθος, σπονδύλιον / σφονδύλιον, σπόγγος / σφόγγος). Σημασιολογικά επειδή το επίθετο παρέπεμπε εύστοχα στις στάχτες των αποτεφρωμένων νεκρών στον Άδη.

Αν όντως ισχύει η ανωτέρω ερμηνεία, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι μια αρχική τυπική ομηρική έκφραση κατὰ σποδελὸν λειμῶνα αναλύθηκε εκ νέου, υπό την επίδραση του ονόματος του φυτούἀσφόδελος, σε κατ’ ἀσφοδελὸν λειμῶνα, πιθανώς με τη μεσολάβηση μιας ενδιάμεσης μορφής κατ’ ἀσποδελὸν λειμῶνα.[i] Η αρχική μορφή της φόρμουλας επιβίωσε ως lectio difficilior σε μερικά μόνο χειρόγραφα που είχε στη διάθεσή του ο Ηρωδιανός ή η πηγή του.

[Από το S. R.eece, “Homer’s asphodel meadow”, GRBS 47 2007, 389-400]


[i] Η ονομασία του ίδιου του φυτού ασφόδελου θεωρείται συνήθως προελληνική, αλλά η σύνδεσή του με τους νεκρούς και η εναλλαγή π και φ καθιστά κατά τη γνώμη μου εύλογη μια πιθανή απώτερη σύνδεσή του με το ζεύγος σπάω-σφαδάζω (σπασμός-σφαδασμός). Για τον φωνηεντισμό -ο- πβ. σφοδρός, σφόνδυλος από την ίδια ρίζα.

πηγή-heterophoton

Διαβάστε περισσότερα... »

Κόντρα στον άνεμο...

Όταν οι Αθηναίοι κορόιδευαν τον Διογένη πως οι Σινωπείς τον καταδίκασαν σε εξορία, αυτός απάντησε:

«Και εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί».

Μην περιμένεις οι πολλοί να αποδεχτούν τις απόψεις σου, μάλιστα να αρχίσεις ανησυχείς, όταν οι περισσότεροι συμφωνούν μαζί σου. 

Να χαίρεσαι όταν βαδίζεις σε δύσκολα μονοπάτια, γιατί εκεί θα συναντήσεις λίγους ανθρώπους, αλλά θα είναι αληθινοί εργάτες που έχουν την γνώση και την δύναμη να σε καθοδηγήσουν σε νέες ατραπούς.

Όσο μόνος και να νιώσεις, όσο αδικημένος και να αισθανθείς, ένα πράγμα να γνωρίζεις:

Είσαι τυχερός που συμβαίνει αυτό σε εσένα γιατί όλα ¨δείχνουν¨ ότι το ίδιο το σύστημα σε έχει καταδικάσει σε εξορία, επειδή διαφέρεις και δεν μπορεί να σε ελέγχει.

« …ΕΣΥ Συνέχιζε να πηγαίνεις κόντρα στην ροή του κοπαδιού και η δικαίωση ΣΟΥ είναι θέμα ελάχιστου χρόνου!».

ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ

ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΦΙΛΟ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΥΠΕΡΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ 

ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ ΧΡΥΣΑ ΈΠΗ

«Η αρετή εδράζεται πάνω στη γνώση, στην επιστήμη, στη σοφία. Η κακία προκύπτει απ' την αμάθεια, την ανεπιστημοσύνη, την έλλειψη γνώσης» 

Σωκράτης

«Μη συντάσσεσαι με την γνώμη των πολλών».

 Πυθαγόρας

Ο γενναίος Ηράκλειτος:

 «ἀποσκορακίζει τὸ πλῆθος ὡς ἄνουν καὶ ἀλόγιστον». 

Λέει στο απ. Νο.104 : 

«ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ Η Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥΣ; ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΟΙΔΟΥΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΑΥΛΟΙ, ΕΝΩ ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΑΘΟΙ»

πηγή-enneaetifotos

Διαβάστε περισσότερα... »

Οι σοφίες του βατράχου...

Οι παροιμίες διδάσκουν και διδάσκονται…

Δεν έχει νόημα να κλαις πάνω από χυμένο γάλα, όπως λένε και οι Άγγλοι.

Ότι δεν πήγε καλά στο παρελθόν, ότι δεν έγινε όπως φαντάστηκες, όποιος σε απογοήτευσε, έρχεται η ώρα να βρει τη θέση του στις αποθήκες του μυαλού και της καρδιάς σου και να μείνει εκεί σαν μια ανάμνηση, που μπορεί να πόνεσε αλλά σε δίδαξε πολλά.

Κοινή η απουσία, κοινή η μοναξιά…

πηγή-kerkinitoday.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Δεύτερη ζωή δεν έχει - Οδυσσέας Ελύτης

πηγή-texnografia

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; 

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.

Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. 

Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. 

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

(Οδυσσέας Ελύτης)

Το παράπονο, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη

Εδώ στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να το πω

Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ

γι' αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα

Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ

γι' αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά στα ψεύτικα

το λέω και τ' ομολογώ

Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ

μες στη ζωή πορεύτηκα

Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ

μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

Πάντα, πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει

(Οδυσσέας Ελύτης)

πηγή-texnografia

Διαβάστε περισσότερα... »

Οι έπαινοι, η υπερηφάνεια και η ταπείνωση

- Φοβηθείτε τους επαίνους εκ μέρους των ανθρώπων, εξακολούθησε ο στάρετς απευθυνόμενος προς όλους, και προπάντων όταν σας επαινούν παρά την αξία σας. Σιωπήστε, μην απαντήσετε εκείνη τη στιγμή. Μόνο μέσα σας συναισθανθείτε ότι σας επαινούν περισσότερο απ’ ό,τι αξίζετε. Μα αν αρχίσετε να αντιλέγετε, τότε γεννιέται η υποκρισία.

Πράγματι, το λεπτό αίσθημα της ικανοποιήσεως από τους επαίνους υπάρχει στον καθένα. Όλοι βρισκόμαστε σε πλάνη δίνοντας μεγάλη αξία στον εαυτό μας. Υπερηφανευόμαστε, ματαιοδοξούμε και μετά πρέπει κάθε μέρα να παρακαλούμε τον Κύριο: «Κύριε, στείλε το έλεός Σου, λύτρωσέ μας από την πλάνη, από την έπαρση, φώτισέ με με το φως της χάριτός Σου». 

Είναι φοβερή συμφορά όταν ο άνθρωπος χάνοντας την ταπείνωση, απατά τον εαυτό του και φαντάζεται ότι μόλις που δεν είναι άγιος. Φοβερή κατάσταση η έπαρση, η σατανική υπερηφάνεια! 

Κάποιους τους σώζει ο Κύριος απ’ αυτή την κατάσταση με βαρειά τιμωρία. Στέλνει κάποια ψυχική ασθένεια ή παραχωρεί να πέσουν σε επαίσχυντες αμαρτίες, από το βάρος των οποίων, σαν να συνέρχονται, έρχονται στον εαυτό τους, αναγνωρίζουν τη μηδαμινότητά τους, μετανοούν και διορθώνονται. 

Αλλά πολλοί απ’ αυτούς τους δυστυχείς χάνονται, ειδικά αν δεν υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει να συνέρθουν. Φύλαξέ μας, Κύριε, όλους από μια τέτοια δαιμονική απάτη. Ποτέ δεν πρέπει να υπερηφανευόμαστε για τις ικανότητες, τα χαρίσματά μας και για τα άλλα φυσικά μας πλεονεκτήματα. Ο Κύριος θα μας τα αφαιρέσει σαν τιμωρία για την υπερηφάνειά μας.

Κάποτε έλεγε κατά την εξομολόγηση:

- Με τι θα εξολοθρεύσουμε την υπερηφάνεια και θα αποκτήσουμε την ταπείνωση; 

Ο όσιος Σεραφείμ διδάσκει: «Με τη σιωπή. Με τη σιωπή οι περισσότερες αμαρτίες νικώνται. «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Όντας ο στάρετς πρότυπο ταπεινώσεως με όλες του τις δυνάμεις και τα χαρίσματά του προσπαθούσε να εμφυτεύσει αυτή την πολύτιμη αρετή σε όλους τους ανθρώπους. Έλεγε:

- Την ταπείνωση τη χαίρεται και ο ίδιος ο Θεός: 

«Επί τίνα επιβλέψω αλλ' ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου.» (Ησ. 66, 2). Αλλά σε τι συνίσταται η ταπείνωση; Ο ταπεινός άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλότερο όλων μέσα στην καρδιά του, κανένα δεν εξουδενώνει, κανένα δεν κρίνει, δεν αναζητεί τον πλούτο, τη δόξα και τις τιμές, ανδρείως υπομένει τους εξευτελισμούς, τις ύβρεις, τις επιπλήξεις, γιατί αναγνωρίζει ότι αυτά του αξίζουν.

Σε όλους συμπεριφέρεται χαρούμενα, είναι έτοιμος να υπηρετήσει τον καθένα, δεν βλέπει σαν καλά τα έργα του και δεν λέγει τίποτε γι’ αυτά, αν δεν υπάρχει ανάγκη. 

Η ταπείνωση είναι ο στέφανος και η ωραιότης όλων των αρετών. 

Ό,τι είναι για τη διψασμένη γη η βροχή, είναι για την ανθρώπινη ψυχή η ταπείνωση. 

Να κρατάτε μέσα στην καρδιά σας τα λόγια του Σωτήρος: «Μάθετε απ’ εμού, ότι πραύς ειμι και ταπεινὸς τη καρδίᾳ, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11,29).


Πηγή: Από το βιβλίο: "Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής".
Εκδόσεις Άθως

πηγή-imverias

Διαβάστε περισσότερα... »