«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).


"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,
ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες
οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,
αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".
(Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Καθίσταται σαφές ότι η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ (΄κλίκ΄ στο "Δεν υπάρχουν σχόλια"). ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Αναβλητικότητα και τρόποι διαχείρισής της. Πόσο βάζεις τη ζωή σου σε αναμονή;




Αυτό το άρθρο απευθύνεται σε όσους θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα για την αναβλητικότητα και πιθανούς τρόπους για να τη διαχειριστούν.

'Αναβλητικότητα' σημαίνει να αναβάλεις να κάνεις κάτι που γνωρίζεις ότι πρέπει ή χρειάζεται να κάνεις. Όλοι μας μπορεί κάποιες φορές να αναβάλουμε τα πράγματα που χρειάζεται να γίνουν ως ένα βαθμό. Όλοι μας έχουμε πει 'θα το κάνω αργότερα' ή 'πρέπει να κάτσω να το κάνω αυτό'. 


Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι αναβάλουν συστηματικά και σε τέτοιο βαθμό που σιγά-σιγά τα πράγματα που έχουν να κάνουν συσσωρεύονται σε έναν μεγάλο όγκο προκαλώντας έτσι επιπρόσθετο άγχος και πίεση στη ζωή τους. 

Τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις; Τι γίνεται όταν η αναβλητικότητα επηρεάζει με αρνητικό τρόπο τη ζωή σου στην καθημερινότητα, π.χ. αυξάνει το άγχος σου, δυσκολεύει τη δουλειά σου, προκαλεί αναξιοπιστία στις σχέσεις σου, έχει επιπτώσεις και σε άλλους γύρω σου;

Οι λόγοι μπορούν να ποικίλουν. 


Έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι τείνουν να αναβάλουν για τους παρακάτω κυρίως λόγους:

1. Έχεις την αίσθηση ότι δεν είσαι καλός/ή σε αυτό που κάνεις

Μπορεί να έχεις την αντίληψη ότι όσοι φτάνουν με επιτυχία τους στόχους τους (π.χ. όπως οι άνθρωποι που θεωρείς πετυχημένους) το κατορθώνουν 'με τη μία' - χωρίς εμπόδια, δυσκολίες ή αμφιβολίες. 

Έτσι, όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα μπορεί να σκεφτείς - 'αυτό που κάνω δεν μου φαίνεται καλό, μάλλον είναι λάθος, καλύτερα να τα παρατήσω'. Ωστόσο, οι άνθρωποι που πετυχαίνουν να φέρουν εις πέρας τους στόχους τους φαίνεται να ξέρουν από πριν ότι στις προσπάθειές τους θα βρουν δυσκολίες. Έτσι, όταν συναντούν εμπόδια απλά επιλέγουν να συνεχίσουν την προσπάθεια.

2. Υποθέτεις ότι θα πρέπει να έχεις συγκεκριμένη διάθεση

Μπορεί να χρειάζεται να κάνεις κάποια πράγματα που είναι βαρετά ή απαιτητικά, για τα οποία ίσως ποτέ δεν θα έχεις 'το κέφι' να τα κάνεις. Πότε θα έχεις τη διάθεση να κάνεις κάτι που δεν σου πολυαρέσει; Αν, όμως, παρ' όλα αυτά ξεκινήσεις να τα πραγματοποιείς το πιθανότερο είναι να αρχίσεις να έχεις την αίσθηση της εκπλήρωσης.

3. Ο φόβος της αποτυχίας

Μπορεί να αφήνεις τα πράγματα μέχρι την τελευταία στιγμή και μετά να πεις 'δεν είχα αρκετό χρόνο για να το κάνω καλύτερα'. Συνήθως, με αυτό τον τρόπο δίνεις στον εαυτό σου μια δικαιολογία και τον προστατεύεις από το ενδεχόμενο της αποτυχίας - ότι δηλαδή και να είχες χρόνο για να το κάνεις καλύτερα φοβάσαι ότι και πάλι δεν θα ήταν καλό.

4. Ο φόβος της απόρριψης ή της οικειότητας

Μπορεί να αποφεύγεις να καλείς φίλους στο σπίτι σου ή να κάνεις εκείνα τα τηλέφωνα, διότι μπορεί να αισθανθείς απόρριψη. Επίσης, μπορεί να μην αισθάνεσαι πολύ άνετα στην ιδέα ότι οι άλλοι θα σε γνωρίσουν καλύτερα. Η αναβλητικότητα βοηθάει στο να κρατήσεις τους άλλους σε μια ασφαλή συναισθηματική απόσταση, επιτρέποντάς σου να αποφύγεις να δείξεις τον εαυτό σου στους άλλους.

5. Ο φόβος της επιτυχίας

Αν επιτύχεις τότε μπορεί να ανησυχείς ότι θα τραβήξεις πάνω σου περισσότερη προσοχή ή ότι μπορεί να δημιουργήσεις περισσότερη δουλειά για τον εαυτό σου.

6. Έμμεσα ανταποδίδεις σε κάποιον/α

Μπορεί με την αναβλητικότητά σου να αντεκδικείσαι έμμεσα κάποιον/α. Αν, για παράδειγμα, αισθάνεσαι ότι σε διατάζουν ή ότι σε αναγκάζουν να κάνεις κάτι, τότε η αναβλητικότητά σου μπορεί να είναι ένας έμμεσος τρόπος που βρίσκεις για να εκφράσεις το θυμό σου ή να επαναστατήσεις.

7. Έλλειψη δέσμευσης
Μπορεί απλά να μη θεωρείς αυτό που χρειάζεται να κάνεις τόσο σημαντικό, κι έτσι δεν αξίζει να καταβάλεις γι' αυτό οποιαδήποτε προσπάθεια. Ή μπορεί να το θεωρείς δυσάρεστο και να προτιμάς να κάνεις κάτι άλλο ευκολότερο ή πιο ευχάριστο.



Μερικοί τρόποι για να ξεπεράσεις την αναβλητικότητα:

1. Απλά κάν'το

Ακούγεται απλό, ωστόσο ο τρόπος για να κάνεις κάτι, εφ'όσον θέλεις, είναι απλά να το κάνεις. Όπως ακριβώς και με το κολύμπι, για να κολυμπήσεις χρειάζεται να μπεις στο νερό.


2. Σχεδίασέ το
Το να βάλεις στο ημερολόγιό σου τα πράγματα που χρειάζεται να κάνεις ή το να φτιάξεις μια λίστα με αυτά είναι για πολλούς ένας χρήσιμος τρόπος να οργανωθούν καλύτερα και να μειώσουν την αναβλητικότητά τους.

3. Χώρισε αυτά που πρέπει να κάνεις σε μικρότερα κομμάτια

Αν κάποια πράγματα που χρειάζεται να κάνεις φαίνονται πολλά ή μεγάλα, ένας αποτελεσματικότερος τρόπος είναι να τα χωρίσεις σε μικρότερα μέρη. Αυτό θα βοηθήσει να μειώσεις το άγχος, αφού αντί να θεωρείς ότι πρέπει να κάνεις ένα υπερβολικό άλμα μπορείς να κάνεις πολλά μικρότερα βήματα προς τον στόχο που δηλώνεις ότι θέλεις να φτάσεις.

4. Μοιράσου
Αν αυτά που έχεις να κάνεις είναι πάρα πολλά, δεν χρειάζεται απαραίτητα να θεωρείς ότι πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος/η σου. Αν ζητήσεις ξεκάθαρα βοήθεια είναι πολύ πιθανόν να υπάρξουν κάποιοι που ευχαρίστως θα ήθελαν να βοηθήσουν. Αυτό μπορεί να κάνει και την διεκπεραίωση των εργασιών πιο ευχάριστη, αφού καλλιεργεί το ομαδικό πνεύμα.

5. Σκέψου διαφορετικά
Αν προτού ξεκινήσεις να κάνεις κάτι έχεις ήδη αποφασίσει ή 'προβλέψει' ότι θα αποτύχει, αν οι προσδοκίες σου είναι τόσο υψηλές που αποθαρρύνεσαι από το να προσπαθήσεις, αν τα θέλεις 'όλα ή τίποτα', τότε ίσως χρειάζεται να αμφισβητήσεις τέτοιους τρόπους σκέψης καθώς φαίνεται να αυξάνουν την αναβλητικότητα. Πολλές φορές είναι πιο αποτελεσματικό να στοχεύεις να κάνεις μια καλή και ικανοποιητική δουλειά παρά μια άψογη δουλειά.

6. Αντάμειψε τον εαυτό σου
Ίσως έχεις την αντίληψη ότι τα μικρά βήματα δεν είναι άξια αναγνώρισης ή σημασίας. Ίσως έχεις μάθει να κρίνεις τον εαυτό σου (ή και τους άλλους) με ιδιαίτερα αυστηρά κριτήρια ή ότι η ανταμοιβή ή η επιβράβευση αξίζει μόνο για 'μεγάλα ή δύσκολα επιτεύγματα'. Ωστόσο, το να ανταμείψεις τον εαυτό σου μπορεί να είναι σημαντικό καθώς ενισχύει την αυτοπεποίθησή σου και κάνει πιο ευχάριστη τη διαδικασία. Αν πάλι τα πράγματα δεν γίνουν όπως έλπιζες, θα μπορούσες να δεις την όλη εμπειρία σαν ένα αξιόλογο μάθημα.

7. Χρονοδιάγραμμα
Πες στον εαυτό σου ότι 'αυτό θα το έχω κάνει μέχρι το τέλος της βδομάδας ή μέχρι το τέλος του χρόνου'.


Άρτεμις Αντωνίου

Ψυχοθεραπεύτρια, Σύμβουλος Ψυχολόγος & Εκπαιδεύτρια

πηγή-awakengr.com
Διαβάστε περισσότερα... »

10 ερωτήσεις, για να κάνετε μια γρήγορη ψυχανάλυση



Ένα σύντομο τεστ που θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε καλύτερα τον εαυτό σας.

Δεν είναι δυνατό βέβαια, αυτά τα γρήγορα τεστ, να είναι ιδιαίτερα αξιόπιστα αλλά μία ιδέα μας δίνουν!

Διαβάστε τις ακόλουθες ερωτήσεις, για κάθε μία φανταστείτε την σκηνή στο μυαλό σας και σημειώστε το πρώτο πράγμα που σας ήρθε στο μυαλό:

1. Περπατάς στο δάσος. Ποιός είναι μαζί σου;

2. Περπατάς στο δάσος. Βλέπεις ένα ζώο. Τι ζώο είναι;

3. Τι αλληλεπίδραση συμβαίνει ανάμεσα σας;

4. Περπατάς βαθύτερα μέσα στο δάσος. Φτάνεις σε ένα ανοιχτό σημείο και βλέπεις το σπίτι των ονείρων σου. Περιέγραψε το μέγεθος του.

5. Το σπίτι είναι χωρίς φράχτη η με φράχτη;

6. Μπαίνεις μέσα στο σπίτι. Περπατάς προς τη κουζίνα και βλέπεις το τραπέζι. Περιέγραψε τι βλέπεις πάνω και γύρω από το τραπέζι.

7. Βγαίνεις από το σπίτι από την πίσω πόρτα. Κάτω στο γκαζόν έχει μία κούπα. Από τι υλικό είναι φτιαγμένη;

8. Τι κάνεις με την κούπα;

9. Περπατάς προς το τέλος του κτήματος, όπου βλέπεις υγρό στοιχείο. Τι ακριβώς βλέπεις; Τι μέγεθος έχει;

10. Πώς θα διασχίσεις το υγρό στοιχείο;

Αυτό ήταν ένα συσχετιστικό τεστ.

Οι απαντήσεις που δώσατε στις ερωτήσεις έχουν αποδειχθεί πως σχετίζονται
άμεσα με αξίες και πιστεύω που κατέχουμε στις προσωπικές μας ζωές.

Παρακάτω ακολουθούν οι αναλύσεις για τις απαντήσεις σας:


1. Το πρόσωπο που είναι μαζί σας, είναι το ποιο σημαντικό άτομο που έχετε στη ζωή σας.

2. Το μέγεθος του ζώου που βλέπετε, αντικατοπτρίζει την αντίληψη σας, για το μέγεθος των προβλημάτων σας.

3. Το ποσοστό έντασης της αλληλεπίδρασης σας με το ζώο, αντικατοπτρίζει το πώς λύνετε τα προβλήματα σας (ήρεμα/παθητικά η επιθετικά).

4. Το μέγεθος του σπιτιού αντικατοπτρίζει το μέγεθος της φιλοδοξίας σας, στο να λύσετε τα προβλήματα σας.

5. Το σπίτι χωρίς φράχτη, σημαίνει πως είστε ανοιχτή και φιλική προσωπικότητα. Το σπίτι με φράχτη, σημαίνει πως είστε κλειστή προσωπικότητα.

6. Εάν η απάντηση σας δεν περιελάμβανε φαγητό, ανθρώπους, η λουλούδια, τότε από τη ζωή σας για κάποιον λόγο λείπει η χαρά και η θετικότητα.

7. Η ανθεκτικότητα του υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένη η κούπα, αντικατοπτρίζει στην συνείδηση σας την ανθεκτικότητα της σχέσης σας, με το άτομο είπατε πως είναι μαζί σας στην ερώτηση 1.

8. Αυτό που κάνατε με την κούπα, σχετίζεται με την στάση σας προς το άτομο της ερώτησης 1.

9. Το μέγεθος του υγρού στοιχείου, σχετίζεται με το μέγεθος της σεξουαλικής σας διάθεσης

10. Το ποσοστό που θα βραχείτε διασχίζοντας το υγρό στοιχείο συμβολίζει το ποσοστό της σημαντικότητας του σεξ στη ζωή σας.

Διαβάστε περισσότερα... »

Γιατί το στρες ασπρίζει τα μαλλιά;




Το στρες ασπρίζει πρόωρα τα μαλλιά μας εξαιτίας της χημικής ουσίας αδρεναλίνη, η οποία προκαλεί βλάβες στο DNAπου οδηγούν σε διάφορες διαταραχές - από ασήμαντες όπως το γκριζάρισμα των μαλλιών έως πολύ σοβαρές όπως ο καρκίνος.

Τα ευρήματα αυτά προέρχονται απ έρευνες του Πανεπιστημίου Ντιουκ, στη Βόρειο Καρολίνα, οι οποίες ανοίγουν το δρόμο για τν επινόηση φαρμάκων που θα αντιμετωπίζουν τα ιατρικά προβλήματα που προκαλούνται σε όσους μονίμως βρίσκονται υπό ψυχική πίεση.

Τα φάρμακα θα μπορούν επίσης να εμποδίζουν το πρόωρο άσπρισμα των μαλλιών.

Οι επιστήμονες του Ντιουκ δημοσιεύουν τα ευρήματά τους στην επιθεώρηση «Nature».


Όπως εξηγούν, οι σύντομες αλλά έντονες περίοδοι στρες ωφελούν τον οργανισμό,
καθώς η αδρεναλίνη τον προετοιμάζει είτε να παλέψει για να αντιμετωπίσει το όποιο πρόβλημα είτε να λάβει τα μέτρα του για να το αποφύγει (είναι η επονομαζόμενη αντίδραση «πάλεψε ή φύγε»).

Όταν όμως το στρες είναι συνεχές, βλάπτει το DNA.

Οι ερευνητές βάλθηκαν να μάθουν γιατί συμβαίνει αυτό. Έτσι, επί αρκετές εβδομάδες
έκαναν εγχύσεις αδρεναλίνης σε ποντίκια, ώστε να μιμηθούν την δράση του χρόνιου στρες.

Όπως διαπίστωσαν, αυτό είχε ως συνέπεια
να μειωθούν τα επίπεδα μιας αντικαρκινικής πρωτεϊνης που λέγεται p53.

Αυτό είναι σημαντικό διότι η p53, που μερικές φορές αποκαλείται «φύλακας του γονιδιώματος»,
συνήθως ενεργοποιείται όταν υφίσταται βλάβες το DNA, με στόχο είτε να διεγείρει την επιδιόρθωσή τους είτε να οδηγηθούν στον θάνατο τα κύτταρα που τις έχουν αναπτύξει.

Οι βλάβες του DNA
οδηγούν σε πολλά δεινά – μεταξύ αυτών ο καρκίνος, αλλά και το γκριζάρισμα των μαλλιών.

Η έρευνα έδειξε ακόμη πως ένα μόριο
που λέγεται beta-arresting 1 συμβάλλει στα προβλήματα εξαιτίας του χρόνιου στρες.

Όπως δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής καθηγητής Ρόμπερτ Λέφκοβιτς, τα ευρήματα αυτά εξηγούν γιατί πλήττει τον οργανισμό το χρόνιο στρες.

Επόμενο βήμα των ερευνών είναι να διαπιστωθεί εάν η ίδια μείωση της p53,
συμβαίνει και όταν τα ποντίκια τεθούν σε συνθήκες σωματικού στρες.

Οι περισσότεροι ενήλικες βλέπουν τις πρώτες άσπρες τρίχες στο κεφάλι τους γύρω στα 25 τους χρόνια,
με τα γονίδια, το αλκοόλ, το κάπνισμα και την διατροφή να συνοδεύουν το στρες στον κατάλογο των παραγόντων που αυξάνουν τις πιθανότητες για πρόωρο γκριζάρισμα των μαλλιών.


πηγή-fotovoltos.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Αυτόν τον ζητιάνο δεν τον έχετε συναντήσει, ούτε στην φαντασία σας! Δείτε το απίστευτο βίντεο...



Ζητιάνο να παριστάνει τον ανάπηρο και λίγο αργότερα να περπατάει, έχουμε δει.

Ζητιάνο να παριστάνει τον ακρωτηριασμένο,
μέχρι τη στιγμή που ως «εκ θαύματος» αποκτάει πόδια, έχουμε δει.

Κάτι τέτοιο όμως, όπως τον ζητιάνο του παρακάτω βίντεο, όχι.

Για την ακρίβεια, δεν έχουμε καν φανταστεί. Δείτε το video και τα συμπεράσματα δικά σας!




Διαβάστε περισσότερα... »

Η Ελευθερία και η Αγάπη, δεν έχουν συνέπειες ποτέ, έχουν μόνο Επιλογές. Και ο φόβος, επιλογή είναι...



Πολλές φορές αναρωτιόμαστε, που χάσαμε την απλότητά μας...

Αρκεί να στρέψουμε λίγο την προσοχή μας, παραπέρα από τις εμμονές μας. Λίγο παραπέρα, για να μας δούμε, να μας νιώσουμε και να αντιληφθούμε τι πραγματικά είναι "σοβαρό" για εμάς...

Να κάνουμε κάτι κόντρα στις συνήθειες και τις εμμονές μας,
είναι σχεδόν αδιανόητο, όσα και να μάθουμε, αν δεν αποφασίσουμε να στρέψουμε την προσοχή μας λίγο παραπέρα...

Να ανοίξει η ματιά μας, η οπτική μας σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και σημαντικό, από το να έχουμε κάποιον για να μας προστατεύει, να καλύπτει τις ανάγκες μας και εμείς να κάνουμε την πάπια, σε ότι μας αφορά, και να εξοργιζόμαστε γι' αυτό που πραγματικά δεν μας αφορά, μόνο και μόνο γιατί μας έπεισαν ότι αυτό μας αφορά και το άλλο όχι...


Η κάθε εμμονή καλύπτει μόνο συγκεκριμένες ανάγκες...Παραπέρα όμως τι γίνεται;

Είναι τραγικές οι αναμνήσεις του ανθρώπου.

Τόσο πολύ τραγικές, που έρχεται εδώ και φεύγει από δω, χωρίς να έχει καταφέρει να ξεκουνήσει από το παρελθόν του...Εκεί μέσα ζει...στο παρελθόν!

Εκεί μεγαλώνει, εκεί ωριμάζει, εκεί ζει. 

Και όπως είναι φυσικό, εκεί ακριβώς πεθαίνει. Στο παρελθόν, που δεν πρόλαβε να γίνει Παρόν...

Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν φόβοι ανυπέρβλητοι, ότι υπάρχουν επίσης καταστάσεις που φαίνονται ανυπέρβλητες για έναν άνθρωπο.

Ότι δεν ξέρει τι είναι η Αγάπη, μπερδεύει τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τις καταστάσεις, τα κοιτά πολλές φορές με απόγνωση και ψάχνει διεξόδους. Είναι αυτό το πολύπλοκο μέρος του παρελθόντος του που μοιάζει ανυπέρβλητο... αξέχαστο...

Και εδώ χρειάζεται να αποφασίσει να κάνει ένα συνειδησιακό άλμα προς την απλότητα, χωρίς να ζητά διασφαλίσεις ότι αυτή η απλότητα δεν θα έχει συνέπειες...γιατί θα έχει συνέπειες...

Το γκρέμισμα των εμμονών είναι από μόνο του συνέπεια...
Αδειάζει έτσι η ζωή και δεν ξέρεις πια τι να την κάνεις, αν δεν έχεις λόγους να τρώγεσαι με την ίδια σου την Ύπαρξη...


Η Ελευθερία και η Αγάπη δεν έχουν συνέπειες ποτέ, έχουν μόνο Επιλογές... και ο φόβος ακόμα, επιλογή είναι..

Είναι πάντα μια Αλήθεια αυτό το "τι θα γίνουμε τώρα χωρίς βαρβάρους"... μια πιο βαθιά Αλήθεια της Ζωής, που για να την τιμήσουμε, χρειάζεται πρώτα να έχουμε τιμήσει την Απόφασή μας, να Ζούμε Αληθινά...

Μετά ανοίγει ο Δρόμος για την Αλήθεια και την Ζωή... Ο Δρόμος για τον Εαυτό μας...

Τούτη η ήρεμη λίμνη που μέσα της καθρεφτίζεται η Θεότητα, δεν μπορεί να είναι μια λίμνη που μέσα της δέχεται τα βότσαλα που πετούν οι άλλοι...Το συναισθηματικό μας πεδίο δεν είναι υποδοχέας εμμονών, πεποιθήσεων και φόβων, γιατί τότε η λίμνη τούτη θα γίνει έλος και θα μας ρουφήξει...

Και τότε χάνεται η απλότητα... Για να μην βουλιάξεις, θα πιαστείς και από τα μαλλιά σου...

Βάσω Νικολοπούλου

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο Διογένης και το παιδί




Ο Διογένης εἶχε ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ ὅλα τα περιττὰ πράγματα, ἔτσι νόμιζε τουλάχιστον. Ζοῦσε ἀντὶ σὲ οἰκία σὲ ἕνα πιθάρι, ἐνῶ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα ἤσαν ὁ τριμμένος του χιτὼν καὶ ἕνα κυπελάκι πήλινο γιὰ νὰ πίνει νερό. 

Μία μέρα ποὺ εἶδε ἕνα παιδάκι νὰ πίνει νερὸ χρησιμοποιώντας τὶς χοῦφτες του, πέταξε καὶ τὸ κύπελό του ἀναφωνώντας “ἕνα παιδὶ μὲ ξεπέρασε σὲ ἁπλότητα!”


Διαβάστε περισσότερα... »

“Αν γνώριζε ο άνθρωπος την εσωτερική ασχήμια του, δεν θα επιδίωκε εξωτερικές ομορφιές”



Είπε Γέρων: 
Η ψυχή που συγκινείται από τις ομορφιές του υλικού κόσμου, φανερώνει ότι ζη μέσα της ο μάταιος κόσμος, γι’ αυτό έλκεται από την πλάση κι όχι από τον Πλάστη, από τoν πηλό κι όχι από τον Θεό. Δεν έχει σημασία αν ο πηλός αυτός είναι καθαρός και δεν έχη λάσπη αμαρτίας. 

Η καρδιά, όταν έλκεται από… κοσμικές ομορφιές, οι οποίες δεν είναι αμαρτωλές, αλλά δεν παύουν να είναι μάταιες, νιώθει κοσμική χαρά της ώρας, η οποία δεν έχει θεϊκή παρηγοριά, φτερούγισμα εσωτερικό με αγαλλίαση πνευματική.

Όταν όμως ο άνθρωπος αγαπά την πνευματική ωραιότητα, τότε γεμίζει και ομορφαίνει η ψυχή του. 

Αν γνώριζε ο άνθρωπος, την εσωτερική ασχήμια του, 
δεν θα επιδίωκε εξωτερικές ομορφιές. 

Μέσα η ψυχή του έχει τόσους λεκέδες, τόσες μουντζούρες, και θα κοιτάξουμε λ.χ. τα ρούχα μας;

Πλένουμε τα ρούχα μας, τα σιδερώνουμε κιόλας και είμαστε καθαροί, και μέσα είμαστε…
μην τα ρωτάς! Γι’ αυτό, αν λάβη υπ’ όψιν του κανείς τι πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθίση τόσο σχολαστικά να βγάλη και τον παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρώτερα από την ψυχή του.

Αλλά αν δεν έχει υπ’ όψιν του ο άνθρωπος την πνευματική σαβούρα που έχει μέσα του, ε, τότε κοιτάζει να βγάλη σχολαστικά και τον παραμικρό λεκέ! Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη την φροντίδα του στην πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ομορφιά κι όχι στην εξωτερική. 

Τα πρωτεία να δοθούν στην ομορφιά της ψυχής, στην πνευματική ομορφιά και όχι στις μάταιες ομορφιές, γιατί και ο Κύριος μας είπε: «Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος».



Διαβάστε περισσότερα... »

Τέλος στην παγκόσμια διαμάχη των αρχαιολόγων, για τον βασιλικό τάφο της Βεργίνας



Ο Φίλλιπος Β' είναι θαμμένος εκεί μετά την εξέταση του υλικού που βρέθηκε

Τέλος στην παγκόσμια διαμάχη των αρχαιολόγων για την ταυτότητα των οστών που βρέθηκαν στον βασιλικό τάφο της Βεργίνας βάζουν οι έρευνες των ειδικών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. 

Οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν σήμερα αυτό για το οποίο ήταν πεπεισμένος ο Μανόλης Ανδρόνικος, όταν το 1977 έκανε στη Βεργίνα την ιστορική ανασκαφή, τα ευρήματα της οποίας προκάλεσαν παγκόσμιο ενθουσιασμό: Οτι ο περίφημος ασύλητος τάφος που βρέθηκε εκεί ανήκει στον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Βασιλιά των Μακεδόνων Φίλιππο Β', και ουχί στον γιο του Φίλιππο Γ' Αρριδαίο, όπως εν συνεχεία υποστήριξε μεγάλη μερίδα της επιστημονικής κοινότητας αμφισβητώντας την ταυτότητα του νεκρού.

Εμπεριστατωμένη μελέτη που έκανε η ομάδα της καθηγήτριας Αρχαιολογίας Χρυσούλας Παλιαδέλη
ρίχνει έπειτα από τρεις δεκαετίες φως σε έναν από τους μεγαλύτερους ιστορικούς γρίφους και επιβεβαιώνει ότι στον τάφο ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας στην Βεργίνα βρισκόταν πράγματι ο Φίλιππος Β'.

Πραγματοποιώντας για πρώτη φορά λεπτομερειακή επανεξέταση των σκελετών που βρέθηκαν στον τάφο της Μεγάλης Τούμπας, η επιστημονική ομάδα εξέτασε περισσότερα από 350 οστά και θραύσματα. Τα αποτελέσματα καταγράφηκαν με ακρίβεια, ενώ το υλικό συνοδεύεται πλέον με 3.000 έγχρωμες ψηφιακές φωτογραφίες υποστηριζόμενο από αξονικές τομογραφίες, ηλεκτρονικό μικροσκόπιο σάρωσης και ακτίνες Χ.

«Για τον νεκρό του θαλάμου τα νέα πορίσματα οδηγούν σε ακριβέστερο καθορισμό της ηλικίας του (41-49 ετών) και εντοπίζουν αλλοιώσεις, χρόνιες παθήσεις και δείκτες δραστηριότητας που υποδεικνύουν μεσήλικο άνδρα με έντονη ιππευτική και πολεμική δραστηριότητα. 

Τα δεδομένα αυτά σε συνδυασμό με τις μορφολογικές αλλοιώσεις στα οστά του αποδυναμώνουν τη θεωρία της ταύτισής του με τον Φίλιππο Γ’ Αρριδαίο και ενισχύουν, αντίθετα, την απόδοση του τάφου στον Φίλιππο Β΄» τόνισε η κυρία Παλιαδέλη στο πλαίσιο του 27ου Αρχαιολογικού Συνεδρίου που ξεκίνησε χθες στη Θεσσαλονίκη.

Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμά τους
μελετώντας και τα ανθρωπολογικά δεδομένα, διαπιστώνοντας ότι ο νεκρός είχε καεί αμέσως μετά τον θάνατό του, όπως έγινε στην περίπτωση του Φιλίππου Β', αφού ο Φίλιππος Γ’ Αρριδαίος είχε ταφεί αλλού και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Βεργίνα, όπου έκαψαν τα οστά του. 

Τέλος, όσον αφορά τη «νεκρή του προθαλάμου», η οποία εντοπίστηκε στον βασιλικό τάφο, η κυρία Παλιαδέλη υποστήριξε ότι τα νέα στοιχεία ενισχύουν τον παλιότερο ισχυρισμό ότι πρόκειται «για μια άγνωστη Σκύθισσα, χωρίς να αποκλείεται και το ενδεχόμενο να είναι η Αυδάτα, η γυναίκα του Φιλίππου Β' από την Ιλλυρία».


Διαβάστε περισσότερα... »

Αριστοτελικός φιλόσοφος του Μεσαίωνα, προέβλεψε το "Μπιγκ Μπανγκ"



Μερικοί άνθρωποι φαίνονται πραγματικά να προηγούνται της εποχής τους - έστω διαισθητικά. Μια ομάδα σύγχρονων φυσικών από τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και την Ιταλία ανακάλυψε -έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται- ότι ένας μεσαιωνικός αριστοτελικός θεολόγος και σχολαστικός φιλόσοφος στην Αγγλία του 13ου αιώνα, στην καρδιά του «σκοτεινού» Μεσαίωνα», είχε γράψει ένα έργο που, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, περιείχε εν σπέρματι βασικές ιδέες της σύγχρονης κοσμολογίας, ακόμα και τη θεωρία του πολυσύμπαντος.

Όταν ο Τομ ΜακΛις του Πανεπιστημίου Ντέραμ και οι συνεργάτες του «μετέφρασαν» σε σύγχρονες εξισώσεις το λατινικό κείμενο του έργου "De Luce" (Περί του Φωτός), που έγραψε ο Ρόμπερτ (ή Ροβέρτος) Γκροσετέστε το 1225, με έκπληξη διαπίστωσαν, σύμφωνα με το "New Scientist", ότι, μεταξύ άλλων, είχε με τον τρόπο του προβλέψει την ιδέα του «Μπιγκ Μπανγκ» και του πολυσύμπαντος.


Ο Ρόμπερτ Γκροσετέστε μελετούσε τα προσφάτως ανακαλυφθέντα ξανά από τους Ευρωπαίους έργα του Αριστοτέλη, τα οποία εξηγούσαν την κίνηση των άστρων θέτοντας τη Γη στο επίκεντρο εννέα ομόκεντρων ουράνιων σφαιρών. Στο "De Luce" ο Ρ. Γκροσετέστε πρότεινε πως το σύμπαν ξεκίνησε με μια ισχυρή λάμψη (Θεϊκού) φωτός, που στη συνέχεια, εκκινώντας από αυτό το κεντρικό μικροσκοπικό σημείο, ώθησε τα πάντα προς τα έξω ώσπου να δημιουργηθεί μια μεγάλη σφαίρα - μια ανάλυση που θυμίζει τη σύγχρονη θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» (Μπιγκ Μπανγκ) που δημιούργησε το σύμπαν.

Επίσης ο Ρ. Γκροσετέστε υπέθεσε ότι το φως (ενέργεια) και η ύλη ήσαν ενωμένα (μια αντίληψη που παραπέμπει στη σύγχρονη αντίληψη περί ύλης-ενέργειας), ενώ όταν ο αρχικός παλμός της επέκτασης του φωτός - ύλης έφτασε σε μια ορισμένη ελάχιστη πυκνότητα, τότε εισήλθε σε μια «τέλεια κατάσταση» και σταμάτησε να επεκτείνεται (κάτι που θυμίζει τη σύγχρονη θεωρία του «πληθωρισμού» για την απότομη διαστολή του σύμπαντος κατά την αρχική φάση αμέσως μετά την «Μεγάλη Έκρηξη»).

Οι φυσικοί περιέγραψαν σε ένα μαθηματικό μοντέλο με διαφορικές εξισώσεις όλη αυτή την φανταστική περιγραφή και βρήκαν ότι πράγματι προέκυψε στον υπολογιστή τους ακριβώς το είδος του σύμπαντος που περιέγραψε ο Ρόμπερτ Γκροσετέστε: μία αρχική ώθηση εκ των έσω που γέννησε μια μεγάλη ουράνια σφαίρα και, έπειτα, η δημιουργία διαδοχικών μικρότερων ομόκεντρων σφαιρών από τα έξω προς τα μέσα.

Χωρίς να το συνειδητοποιεί ο μεσαιωνικός φιλόσοφος, όπως είπε ο Τομ ΜακΛις, το σχολαστικό σύμπαν του είχε προβλέψει το πολυσύμπαν, την -ακόμα αναπόδεικτη- θεωρία ότι υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός από σύμπαντα, έτσι ώστε το κάθε τι να είναι δυνατό σε κάποιο από αυτά. Αν κανείς αλλάξει μια κρίσιμη παράμετρο στο «μοντέλο» του Ρ. Γκροσετέστε, τον τρόπο που το φως (ενέργεια) και η ύλη είναι ενωμένα, προκύπτει ένας διαφορετικός αριθμός από ουράνιες σφαίρες στο σύμπαν του.

Όπως σχολίασε ο επιφανής κοσμολόγος Άβι Λόεμπ του Κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ - Σμιθσόνιαν, «όταν κάποτε οι μελλοντικές γενιές των κοσμολόγων θα έχουν καλύτερη κατανόηση για τον "πληθωρισμό" (του σύμπαντος), ίσως δουν τη δική μας τωρινή κοσμοθεωρία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εμείς βλέπουμε την κοσμοθεωρία του Ρόμπερτ Γκροσετέστε. Έχουμε κάνει αρκετή πρόοδο από τον 13ο αιώνα, έχουμε όμως ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε».

Η επιστημονική εργασία έγινε δεκτή για δημοσίευση στο περιοδικό "Proceedings of Royal Society A" της Βασιλικής Εταιρίας επιστημών της Βρετανίας, ενώ η προδημοσίευσή της βρίσκεται στη διεύθυνση: http://arxiv.org/abs/1403.0769



Διαβάστε περισσότερα... »

«Φοβού τις ειδούς του Μαρτίου»: Η δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα (44 π.Χ.)



Η έκφραση «φοβού τις ειδούς του Μαρτίου»
αφορά την πρόρρηση ενός αρχαίου Ρωμαίου μάντη με την οποία είχε προσπαθήσει να προειδοποιήσει τον Ρωμαίο Ανώτατο Δικτάτορα Ιούλιο Καίσαρα για την επικείμενη δολοφονία του.

Έκτοτε η φράση αυτή έχει μείνει σαν είδος παροιμίας, για να δηλώσει ότι επέρχεται κάποιο μεγάλο
και συνταρακτικό γεγονός, το οποίο είναι μοιραίο και αναπόφευκτο και θα αλλάξει για πάντα, την ιστορία, την πολιτική, τη ζωή γενικότερα - κάποιου ανθρώπου προσωπικά ή ενός λαού ολόκληρου.

Η προετοιμασία και το πώς αντιμετωπίζεται η κρίσιμη στιγμή, λοιπόν, είναι το παν. 
 
Να λοιπόν πώς προήλθε η παροιμία αυτή
και τι συνέβη, εν συντομία, τη διάσημη πλέον ημέρα της δολοφονίας του Ιουλίου Καίσαρα.

Ἦταν τὸ ἔτος 44 π.Χ. Στὴν Ρώµη, ἔπειτα ἀπὸ σειρὰ πολέµων καὶ ἐσωτερικῶν ἀναµετρήσεων, ὁ Ἰούλιος Καίσαρας εἶχε καταστεῖ ἀπόλυτος κυρίαρχος. Ὁ Καίσαρας ἦταν ἐκπληκτικὴ διάνοια.

Ἦταν πολιτικός, στρατιωτικός, νοµοθέτης, νοµοδιδάσκαλος, ρήτορας, ποιητής, ἱστορικός, ἀρχιτέκτονας,
ἀστρονόµος καὶ µαθηµατικός, ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς µεγάλους στρατηλάτες τοῦ ἀρχαίου κόσµου (Μέγας Ἀλέξανδρος, Ἀννίβας, Ἰούλιος Καίσαρας).

Ὅµως οἱ κοντινοί του ἄνθρωποι φοβήθηκαν ὅτι ἡ παντοδυναµία του θὰ τὸν µετέτρεπε σὲ τύραννο.
Ἔτσι σχεδίασαν καὶ ὀργάνωσαν συνωµοσία ἐναντίον του. Γιὰ τὴν συνωµοσία αὐτὴ δύο ἄνθρωποι προσπάθησαν νὰ τὸν εἰδοποιήσουν, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἄκουσε.

Ὁ ἕνας ἦταν µάντης καὶ τὸν εἰδοποίησε
νὰ φυλάγεται, διότι στὶς εἰδοὺς τοῦ Μαρτίου θὰ περάσει µεγάλο κίνδυνο.

Τί ἦταν «αἱ εἰδοὶ» τοῦ Μαρτίου; Ἦταν ἡ 15η τοῦ µηνὸς Μαρτίου, τὴν ὁποία οἱ Ρωµαῖοι ὀνόµαζαν «Μαρτίου εἰδοί». Ἐπίσης ὀνόµαζαν εἰδοὺς καὶ τὴν 15η τῶν µηνῶν Μαΐου, Ἰουλίου καὶ Ὀκτωβρίου, καὶ τὴν 13η τῶν ὑπολοίπων µηνῶν.

Ὅταν ἔφθασε ἡ µέρα ἐκείνη, ἡ 15η τοῦ Μαρτίου του 44 π.Χ., ὁ Καίσαρας πηγαίνοντας πρὸς τὴν Σύγκλητο συνάντησε πάλι αυτόν τὸν µάντη: «Πάρεισιν (= ἔφθασαν) αἱ εἰδοί», τοῦ εἶπε πειρακτικά, (ἐννοώντας «καὶ δὲν ἔπαθα τίποτε»). «Ναί, πάρεισιν, ἀλλ᾽ οὐ παρεληλύθασι», δηλαδή «ναί, ἔφθασαν ἀλλὰ δὲν πέρασαν», τοῦ ἀπάντησε ἤρεµα ὁ µάντης.

Μέσα στὴν Σύγκλητο ἕνας σοφιστὴς ἀπὸ τὴν Κνίδο, ὁ Ἀρτεµίδωρος, ποὺ εἶχε µάθει γιὰ τὴν συνωµοσία, ἔδωσε στὸν Καίσαρα ἕνα γράµµα, ὅπου τὸν πληροφοροῦσε γιὰ τὸν κίνδυνο.

«Διάβασέ το, Καίσαρα», τοῦ εἶπε, «µονάχος σου καὶ γρήγορα. Γράφει σπουδαῖα πράγµατα, ποὺ σ᾽ ἐνδιαφέρουν πολύ». Ἀλλὰ ὁ Καίσαρας τὸ ἄφησε γιὰ ἀργότερα.

Οἱ συνωµότες, ποὺ ἀναµεσά τους ἦταν καὶ ὁ θετὸς γυιὸς τοῦ Καίσαρα Μάρκος Βροῦτος,
δολοφόνησαν τὸν Ἰούλιο Καίσαρα στὶς εἰδοὺς τοῦ Μαρτίου, στὶς 15 δηλαδὴ τοῦ µηνὸς Μαρτίου, τοῦ ἔτους 44 π.Χ. Ἦταν τότε 56 ἐτῶν, καὶ δέχθηκε 23 µαχαιριὲς στὸ σῶµα του.

Ὅταν ὁ καίσαρας εἶδε ἀναµεσα στοὺς συνωµότες καὶ τὸν Βροῦτο, ἀναφώνησε στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα: «Καὶ σύ, τέκνον Βροῦτε;»• µιὰ φράση ποὺ ἀπὸ τότε ἔµεινε παροιµιώδης µαζὶ µὲ τὴν παράδοξη διατύπωση «αἱ Μαρτίου εἰδοί».


πηγή-unexplainedgr
Διαβάστε περισσότερα... »

Τα διαχρονικά αρχαία Ελληνικά έθιμα



Υπάρχουν πάρα πολλές παραδόσεις και έθιμα στην σημερινή κοινωνία, που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα. 

Σημαντικό στοιχείο, σχετικά με την διαχρονικότητα αυτών των εθίμων και παραδόσεων, είναι όχι μόνο η εισχώρηση και διατήρησή τους στην σημερινή κοινωνία, αλλά οτι ακόμα και αρκετές θρησκείες, διατήρησαν τα σημαντικότερα απο τα έθιμα αυτά και τα οικειοποιήθηκαν .

Στον Ελλαδικό χώρο, η διατήρηση αυτών των παραδόσεων απο την Εκκλησία, ίσως και να έγινε γιατί πολύ απλά δεν ήθελαν να τα στερήσουν απο τους Έλληνες που έπαιζαν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή τους και γενικότερα στην Ελληνική κοινωνία των αρχαίων χρόνων. Mε το πέρασμα των αιώνων, το νόημα στα περισσότερα απο αυτά τα έθιμα και τις παραδόσεις άλλαξε, όπως και ο αρχικός λόγος δημιουργίας τους.

Ας δούμε τα σημαντικότερα απο αυτά τα έθιμα, τα οποία φυσικά και διατηρούνται μέχρι σήμερα:

Νηστεία: 
Οι Αθηναίοι νήστευαν όταν γιόρταζαν τα Ελευσίνια Μυστήρια,τα Θεσμοφόρια κ.τ.λ. Το ίδιο έκαναν και οι Σπαρτιάτες πριν ξεκινήσουν μια σπουδαία πολεμική επιχείρηση.

Μετάληψη: 
Οι ειδικοί σύνδεσμοι του Διονύσου με το κρασί, βγαίνουν από την πρωτοχρονιάτικη χρήση του κρασιού στα Ανθεστήρια,όπου οι πρόγονοί μας έπιναν κρασί τιμώντας τον θεό Διόνυσο.

Κόλυβα - Το γλυκό των Νεκρών: 
Το γλυκό των νεκρών, ήταν γνωστό στην Ελληνική αρχαιότητα που το είχε και αυτή κληρονομήσει με το ίδιο όνομα από τους προϊστορικούς προελληνικούς πολιτισμούς.

Ταφή: 
Την ταφή του νεκρού, το στήσιμο μνημείου μαζί με τους συγγενείς του νεκρού και τα μνημόσυνα τα συναντούμε στους Διονυσιακούς Θιάσους.

Μυστικός δείπνος: 
Το τραπέζι των θιασοτών είναι σταθερό χαρακτηριστικό των Ελευσινίων Μυστηρίων. Οι μύστες τραπεζώνονταν μαζί με τον θεό,κατασταίνοντας έναν σύνδεσμο κοινωνίας μαζί του.

Γάμος: 
Ο πρώτος εγγεγραμμένος στα αρχεία της Ελλάδος, είναι της Πηνελόπης στην Οδύσσεια, αλλά και στην Ιλιάδα, ο Ήφαιστος πλουμίζει την ασπίδα του Αχιλλέα με την εξής επιγραφή: Ιστόρησε και γάμους,τις νύφες που γυρνάνε από τα σπίτια τους με φώτα και λαμπάδες και τις περνούσαν με νυφιάτικα τραγούδια από τις ρούγες.

Αναστενάρια: 
Καθώς και τα Ταυροκαθάψια είναι τα πιο συγκεκριμένα Ελληνικά τελετουργικά, που επιβιώνουν έως σήμερα.Τα αναστενάρια έρχονται κατ΄ευθείαν από τα Διονυσιακά όργια.

Βάπτιση: 
Στην αρχαιότητα συνήθιζαν να βαπτίζουν τα αγάλματα των Θεαινών επιδιώκοντας την αναγέννησή τους μέσα στο νερό.Αλλά και η ανάδυση της Αφροδίτης από τα κύμματα,κατά την μυθολογία,η γέννησή της από το νερό είναι συμβολισμός της άμεσης σχέσης νερού,γονιμοποίησης και γέννησης.

Σπάσιμο αγγείων: Είναι παγανιστικό έθιμο και καταδικαζόταν στον μεσαίωνα.

Μνημόσυνα: 
Σε επιγραφή της Μαγνησίας μια σειρά από τιτλούχοι Διονυσιακού Θιάσου αφήνουν κληροδοτήματα για να τους γίνονται κάθε χρόνο μνημόσυνα στον Διονυσιακό μήνα Λιναιόνα.Τα τριήμερα τα εννιάμερα και τα σαράντα είναι αρχαίο ελληνικό νεκρικό έθιμο όπου οι Έλληνες απίθωναν στον τάφο του νεκρού τροφές.

Τα αυγά τού Πάσχα: 
Μία από την αρχαιότερη Ορφική Θεογονία που ο Έρως βγαίνει από το αυγό που το γέννησε η νύχτα.Το κοσμογονικό αυγό θα το βρούμε στην κατά Ιερώνυμον και Ελλάνικον Θεογονία στην ραψωδική θεογονία και στου Επιμενίδη.

Τα κάλαντα: 
Ήταν η εορτή των Ελλήνων τον μήνα Πυανοψιών.Τα Πυανέψια προς τιμήν της σκυράδος Αθηνάς και του Απόλλωνα και αργότερα του Διονύσου γιόρταζαν την γονιμότητα του χρόνου που έφευγε και την συνέχιση της γονιμότητας του επόμενου χρόνου. Όλο το διήμερο των εορτών της πρωτοχρονιάς που λεγόταν κάλαντα άναβαν φανάρια έξω από το σπίτι τους και τραγουδούσαν συνέχεια.

Το Πάσχα: 
Τοποθετήθηκε στα Αδώνια που εορτάζονταν κάθε άνοιξη με την αναπαράσταση του θανάτου του Άδωνι. Οι γυναίκες στόλιζαν το νεκρικό κρεβάτι του παιδιού του Έρωτα,όπως στολίζεται ο σημερινός επιτάφιος με λουλούδια,πρασινάδες και καρπούς ,στην συνέχεια ακολουθούσε η περιφορά του επιτάφιου με μοιρολόγια! Την επόμενη μέρα τραγούδαγαν και πανηγύριζαν την ανάσταση του ωραίου Άδωνι.

Προστάτης των θαλασσών: 
Ο Ποσειδώνας καθερείται από προστάτης των θαλασσών και παραδίδει υπηρεσία στον άγιο Νικόλαο που καταλαμβάνει και τους ναούς του.

Θεοφάνεια: 
Οι πρόγονοί μας γιόρταζαν την επιστροφή του θεού Απόλλωνα από την χώρα των υπερβορείων, όπου περνούσε τον χειμώνα του κατά την λαϊκή δοξασία.Την νέα αποκάλυψη του θεού την γιόρταζαν στους ιεούς και την ονόμαζαν θεοφάνεια... 


Ηλιούγεννα

Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή,
αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής», τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο.

Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ανακαλύπτουμε ότι αφ' ενός στην Καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφ΄ετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους, δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του Σωτήρα. 

Στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 - 2 π. X.). Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή.Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει: 

Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες στάνες.
Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη.

Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνοντα στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό "ειδωλολατρικό" έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου. 

Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά: «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών» Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του Σωτήρα δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ' Ιωάννη γ'30«Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι»

Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη, διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνεια). 

Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.

Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες,
 την περίοδο των Χριστουγέννων;

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη.

Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα».

Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου,
τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Και συγκεκριμένα με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του που μοίραζε το φως του Ηλίου. 


Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης.

Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει η ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη η εποχή της αναγέννησης για την φύση.


Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη με τις δημοφιλείς γιορτές των Σατουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης . 

Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες ονομάζονταν « DIES INVICTI SOLIS », «Ημέρα του αήττητου ήλιου». 

Μια γιορτή που φυσικά την είχαν πάρει απο την γιορτή του Φωτοφόρου Απόλλωνα - Ηλίου! Αλλα για τον Απόλλωνα- Ηλίου μπορείτε να διαβάσετε εκτενές άρθρο στο Ελληνικό Αρχίείο με τίτλο "Όταν ο Φωτοφόρος Απόλλωνας - Ηλίου, έγινε το "Αγαλμα της Ελευθερίας"

Στην αρχαία Ρώμη, η εορτή άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσε επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδία έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους για να θυμίζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού. 

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι «εθνικοί-ειδωλολάτρες», αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας, 'Ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου', ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες για λόγους σκοπιμότητας ίσως. Κάτι που διασώζεται έως σήμερα στα Αγγλικά ως SUN-DAY, στα Γερμανικά SONN-TAG. 

Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (114-165 μ.Χ.), γράφει στη 2η απολογία του για τον Ιησού «...σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ "ΚΡΟΝΟΥ" και την επόμενη ημέρα ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ (θεού) "ΗΛΙΟΥ" και η οποία μετονομάσθηκε σε ΚΥΡΙΑΚΗ, αναστήθηκε και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του...»

Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη.
Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο Ίσις κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».

Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα
ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες. Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα! 

Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπωνα! 

Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. 

Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους.


Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος.(κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά).

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου, σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάνδων, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των". Σε αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει: 

"Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του. 

Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου "ειρεσιώνης", και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού, π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου. 

Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων.
("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου", εφημερίς "Εθνος", 31 Δεκεμ.1937) 

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα δεν ήταν διαδεδομένο ευρέως - τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. 

Το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο, συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού. Σταδιακά το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, (κάτι που γινόταν στους αρχαίους Ελληνικούς ναούς) συμβολίζοντας την προσφορά των Θείων Δώρων. 

Στην σύγχρονη Ελλάδα το έθιμο το εισήγαγαν οι Βαυαροί με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833. Μετά τον το Β' παγκόσμιο πόλεμο το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια.

Φυσικά μεγάλη εντύπωση προκαλεί και το μυθολογικό γεγονός του "Αγιοβασίλη" με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Ούτε αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να μην παρθεί απο την Αρχαία Ελλάδα. Όπως αναφέραμε πιο πρίν , τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το "δώρο" του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους ...έγινε κυριολεκτικά "μοίρασμα δώρων".

Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιο Ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.


πηγή-aromaellada (προσαρμογή)
Διαβάστε περισσότερα... »

Τα πρώτα βήματα...



Τα πρώτα βήματα στην ζωή μας, πάντοτε είναι δύσκολα, ο φόβος του καινούριου πάντα μας τρομάζει, ωστόσο μόνο αν τολμήσουμε θα καταφέρουμε να δούμε τον όμορφο κόσμο που κρύβεται γύρω μας.

Είναι γεγονός πως είναι όμορφη η ασφάλεια του σπιτιού μας, η αγάπη των δικών μας ανθρώπων, η σιγουριά της παρέας υπάρχει, όμως κι ένας άλλος κόσμος γύρω μας, που έχει καινούριους ανθρώπους.

Ξεκίνα σήμερα κιόλας, βγες έξω, γνώρισε καινούριους ανθρώπους, κάνε καινούρια πράγματα, άλλαξε τις συνήθειες σου.

ΖΗΣΕ!!!

Ζήσε την ζωή σου στο έπακρο, γιατί το αξίζεις!

Εύχομαι να περάσεις μια όμορφη, δημιουργική και πρωτότυπη μέρα

Καλό σαββατοκύριακο

Διαβάστε περισσότερα... »

Συζήτηση... από κούνια!





Διαβάστε περισσότερα... »

Φωτιά. Η μητέρα της γλώσσας και ο προμηθέας


Η δημοσίευση ανάρτησης,
 δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.



Σταύρος Βασδέκης


Η ελληνική γλώσσα, και σίγουρα όχι μόνον αυτή, ξεκίνησε την πορεία της από την εποχή που ανακάλυψαν – έμαθαν να ανάβουν – την φωτιά οι άνθρωποί της. Αυτή την άποψη θα επιχειρήσω να στηρίξω εδώ.

Κατ’ αρχάς, η εκδοχή αυτή είναι καταχωρισμένη στην ελληνική μυθολογία. Αναφέρεται στο κλέψιμο της φωτιάς του Διός και στην απόδοσή της στους ανθρώπους από τον Προμηθέα. 


Προσέξτε παρακαλώ, πρόκειται για τον Προ – μηθέα.

Για να δούμε τι σημαίνει το '-μηθεας'. 


Προκύπτει σαφώς από το μα(ν)θάνω (α>η). Αλλά και ο μύθος από το μανθάνω κατάγεται. Μάθος >μύθος (α>υ, όπως σάρξ>σύρξ). 

Τι θα πει μύθος; Θα πει, ομιλία, λόγος, διήγημα, ιστορία, απόφαση, σκοπός, σχέδιο, συμβουλή, γνώμη και απόφθεγμα!

Επίσης, μήτις (θ>τ) θα πει, σοφία, σύνεση, ευφυΐα, σύμβουλος… Και η Μούσα έχει την ίδια ρίζα. Μάλιστα πλην των άλλων γνωστών μούσα σημαίνει και το πρέπον, το προσήκον, η ευπρέπεια.


Θα μου πείτε τι σχέση έχουν ολ’ αυτά με την φωτιά.
Εμείς ξέρουμε ότι με την ανακάλυψη και την χρήση της φωτιάς ο άνθρωπος ανέπτυξε σιγά-σιγά την τεχνολογία.

Εκτός που δεν θέλει να παραδεχτεί ο χοντροκέφαλος ο άνθρωπος ότι είναι ξάδελφος των πιθήκων, ξεχνά πολύ εύκολα ότι το είδος του έζησε κατά το ασυγκρίτως μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της ύπαρξής του ευρισκόμενο σε άκρως πρωτόγονη κατάσταση, όπως αποδεικνύουν όλα τα ευρήματα ανά τον κόσμο.

Πριν λοιπόν ανακαλύψουν οι άνθρωποι το άναμμα της φωτιάς, μόλις έμπαιναν
το σούρουπο στις σπηλιές τους, έπεφταν ξεροί στον ύπνο, μετά από τις ατέλειωτες ταλαιπωρίες της ημέρας, αφού ολημερίς έπρεπε να κυνηγούν το φαγητό τους. Μέσα στο σκοτάδι τι να δει και τι να πει και τι να συζητήσει κανείς.

Όταν όμως τέλος πάντων έμαθαν να ανάβουν οι άνθρωποι τη φωτιά – βρέθηκαν πολλές τέτοιες μέσα σε σπηλιές, και φυσικά αυτό δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη – τότε το τοπίο άλλαξε άρδην. Τώρα με το φώς της φωτιάς άρχισε το μεγάλο ζόρι της συζήτησης. 

Από τη μια να εξιστορήσει κανείς τα παθήματα της προηγηθείσης ημέρας κι από την άλλη να καταστρώσει σχέδια για την επόμενη, ομού μεθ’ όλων των μελών της οικογένειας ή ομάδας...
Κατόπιν έπρεπε να συνεννοηθούν για τα της επαύριον. Άρα δια της χρήσης μελλόντων χρόνων των ρημάτων.

Ο ενεστώτας ασφαλώς απουσίαζε, διότι κανείς δεν θα μιλούσε γι’ αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή, αφού φαίνονταν.


Η φωτιά φανέρωνε (φαίνω) και γύρω της μιλούσαν (φημί, έ-φα-ν, φάσκω). Για τον λόγο αυτόν τα δυο ρήματα φαίνω και φημί (=λέγω) έχουν την ίδια ρίζα και κοινούς χρονικούς τύπους.




Ακόμα και τώρα, μετά από τις περιπέτειες μιας εκδρομής, το βράδυ γύρω από την φω-τιά, διασταυρώνονται οι φω-νές των εκδρομέων, για να εξιστορήσουν τα όσα συνέβησαν αλλά και για να επανακαθοριστούν τα της επομένης ημέρας.


φάος [φάFος, ο πρωτόγονος άνθρωπος για να ανάψει φωτιά, αλλά και για να την διατηρήσει, έπρεπε να φυσά προς την εστία του πυρός τακτικά. Φουφού λέγεται ακόμα και τώρα η εστία του πυρός και το μαγκάλι. Μόλις δε ανάψει η φωτιά, φωτίζει (φά-ει) και φα-νερώνει τα γύρω της αντικείμενα.

Γύρω από το φώ-ς της φω-τιάς αρχίζουν να ακούγονται οι φω-νές των ανθρώπων, για την περιγραφή των συμβάντων της προηγηθείσης ημέρας, φά-σκω = βεβαιώ, ισχυρίζομαι, προσποιούμαι (διότι η γλώσσα τους ήταν φτωχή και έπρεπε και δια προσποιήσεων να παραστήσουν κάποια συμβάντα).

Η ρίζα φα- (φάσις = καταγγελία, λόγος και εμφάνιση) έχει την σημασία του φέρω στο φως, φανερώνω, φανερώνω δια του λόγου, καθιστώ γνωστό (βλ. φαίνω και φημί). Για τον λόγο αυτόν οι τύποι του παθητικού παρακειμένου του φημί και του φαίνω είναι ακριβώς ίδιοι.

Το φαίνω συνδυάζει τα δύο ρήματα φάω και φημί, περιέχων και τις δύο έννοιες, αφού σημαίνει φέρω στο φως, δεικνύω, φανερώνω, παρέχω φως, εκθέτω (επί διανοημάτων), καταγγέλλω κάποιον, προδίδω, λέγω. Το φαύω (φάFω) παραπέμπει κατ’ ευθείαν στη φουφού, το φύσημα για το άναμμα της φωτιάς]- φως (αο>ω).

πηγή-athriskos.gr (απόσπασμα - προσαρμογή)
Διαβάστε περισσότερα... »

Μία ετυμολογική προσέγγιση της λέξεως "Φώς"


Η δημοσίευση ανάρτησης,
 δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


Βασδέκης Ν. Σταύρος

Πώς οι λέξεις: εστία, έννυμι, οψ, ωψ, όσσε, μάτι, κ.ά.,
προέρχονται από τη ρίζα φα- (φάος, φως).


Από το (δωρεάν) ετυμολογικό λεξικό διαβάζουμε, για την λέξη φάος:

Φάος, Φως (αο>ω) [φάFος, ο πρωτόγονος άνθρωπος για να ανάψει φωτιά, αλλά και για να την διατηρήσει, έπρεπε να φυσά προς την εστία του πυρός τακτικά. Φουφού λέγεται ακόμα και τώρα η εστία του πυρός και το μαγκάλι. 

Μόλις δε ανάψει η φωτιά, φωτίζει (φά-ει) και φα-νερώνει τα γύρω της αντικείμενα. Γύρω από το φώ-ς της φω-τιάς αρχίζουν να ακούγονται οι φω-νές των ανθρώπων, για την περιγραφή των συμβάντων της προηγηθείσης ημέρας.

Φά-σκω = βεβαιώ, ισχυρίζομαι, προσποιούμαι (διότι η γλώσσα τους ήταν φτωχή και έπρεπε και δια προσποιήσεων να παραστήσουν κάποια συμβάντα). 

Η ρίζα φα- (φάσις = καταγγελία, λόγος και εμφάνιση) έχει την σημασία του φέρω στο φως, φανερώνω, φανερώνω δια του λόγου, καθιστώ γνωστό (βλ. φαίνω και φημί). Για τον λόγο αυτόν οι τύποι του παθητικού παρακειμένου του φημί και του φαίνω, είναι ακριβώς ίδιοι. 

Το φαίνω συνδυάζει τα δύο ρήματα φάω και φημί, περιέχων και τις δύο έννοιες, αφού σημαίνει φέρω στο φως, δεικνύω, φανερώνω, παρέχω φως, εκθέτω (επί διανοημάτων), καταγγέλλω κάποιον, προδίδω, λέγω. 

Το φαύω (φάFω) παραπέμπει κατ’ ευθείαν στη φουφού, το φύσημα για το άναμμα της φωτιάς]- φως (αο>ω).

Αξίζει τον κόπο να προσέξει κανείς, στην περίπτωση της ρίζας αυτής, όπως και σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις, πόσο λογικά ερμηνεύεται η απορία των διαφορετικών εννοιών που μπορεί να περιέχονται μέσα στην ίδια λέξη. 

Η ερμηνεία του φαινομένου πηγάζει από δυο λόγους. 

Ο πρώτος είναι η πενία του λεξιλογίου του πρωτόγονου ανθρώπου

Ο δεύτερος έχει να κάνει με την αναγκαστική διαπλοκή όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και συμπεριφορών. Τίποτε στον άνθρωπο δεν μπορεί να συμβεί ξεκομμένο απ’ όλες τις άλλες παραμέτρους που διέπουν τον πολύπλοκο βίο του. Έτσι οι έννοιες διαχέονται μέσα σε παρεμφερείς λέξεις και αφήνουν τα αποτυπώματά τους σ’ αυτές, στον άλφα ή βήτα βαθμό.

Η εξέλιξη και η πρόοδος μιας γλώσσας έγκειται στην εξειδίκευση των εννοιών των λέξεων, δια της ελάχιστης διαφοροποίησης του φωνητικού τους μέρους (άδικος – αδίκως, πατήρ – πάτερ).

Στο λεξικό μπορεί να δει κανείς όλες τις λέξεις
που έλκουν την καταγωγή τους από την λέξη φως.

Επίσης είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός, μια λέξη
όπως η έννυμι να κατάγεται ξεκάθαρα (βλ. στο λεξικό) από τη λέξη φως.

Πώς όμως οι λέξεις οψ (γεν. οπ-ός), ωψ (όψη), όπ-ις (οφθαλμός),
έχουν την ίδια ρίζα με την λέξη φως;! 

Πώς δηλαδή το φα- έγινε οπ- ; για να το δούμε:

όπωπα [πρκμ. β΄ του οράω. 

Το φως το προερχόμενο από την εστία του πυρός απαιτεί τακτικό φύσημα επί της εστίας (βλ. φάος), ουφουφου (το πρώτο ου εκ της εισπνοής) > ούφουφα > ούπουπα (φ>π) > όπωπα (ου>ο,ω). 

Δηλαδή κατόπιν φυσημάτων άναβε η φωτιά η οποία φώτιζε τον χώρο και τότε άρχιζε να ορά ο άνθρωπος (διότι δεν διέθετε άλλο μέσον προς φωτισμό), αλλά και να ομιλεί (βλ. φάος). 

Εκ της κοινής καταγωγής των φαίνω και φημί (βλ. φάος), άξιον προσοχής τυγχάνει το γεγονός ότι και εκ του φημί έχουμε τα έπ-ος και οψ (γεν. οπ-ός). Η οπ- δηλαδή δηλώνει και την όραση και την ομιλία. 

Μάλιστα το οψ φέρει F (γεν. Fοπός) το οποίο εκ του φ (φύσημα) προέρχεται]- περιβλέπω, περισκοπώ, βλέπω ατενώς, ενεδρεύω, παραμονεύω, παραφυλάω. οπωπή- όψη, θέα, όραση, οφθαλμός, οπωπεύω, οπωπητήρ, οπιπεύω, οπιπευτήρ, οπίπης, παρθενοπίπης, παιδοπίπης, πυρροπίπης (πυρ), οψ (γεν. οπ-ός), ωψ (γεν. ωπ-ός, οπ-ωπ-α), ωψά, όψις, οψείω, εισωπός, αδυσώπητος (α, στερητ. + δυσ- + ωψ)- αυτός που δεν μπορεί κανείς να τον κάνει να μεταβάλλει την έκφραση του προσώπου του ή να ερυθριάσει, αναίσχυντος, ανεξιλέωτος.

Αλλά και το όσσε
(οι δύο οφθαλμοί) να προέρχεται από το όψ. 

Και η λέξη μάτι! 

Ιδού:

όσσε
[οψ, γεν. οπ-ός + τε (δε>τε = δύο) > όπ-τε > όσσε (πτ>σσ, όπως πέπτω – πέσσω)]- οι δύο οφθαλμοί. όσσομαι, όσσω, όττις (σσ>ττ), όμμα (όπ-μα, πμ>μμ), ομμάτιον, ομματόω, ομμάτειος, μάτι (ο-μμάτι, ομ-μάτι, το ορθόν είναι ’μμάτι), ’μμάτι, ματιά, Μάτι, ματιάζω, μάτισμα, ματισιά, ματόλαδο, ματο-, ματιασμένος...

πηγή-athriskos.gr (απόσπασμα - προσαρμογή)
Διαβάστε περισσότερα... »

Μεταφέρει τον τραυματισμένο φίλο του καθημερινά!



Ο κύριος Lan, μένει στην πόλη Chongqing της νοτιοδυτικής Κίνας και βρήκε πριν λίγες εβδομάδες, ένα αδέσποτο κουτάβι να περιφέρεται στους δρόμους, έχοντας παράλυτο το ένα του πόδι.

Ήθελε να υιοθετήσει τον σκύλο, αλλά έπρεπε να βρει ένα τρόπο να τον μεταφέρει γρηγορότερα στη δουλειά του. Και η λύση στο πρόβλημα του ήταν τελικά η Black Tiger, (διασταύρωση pit bull-labrador) που μεταφέρει πλέον τον φίλο του, αντί των λαχανικών που συνήθιζε να κουβαλάει στο καροτσάκι μέχρι τότε.

Όπως εξηγεί ο κύριος Lan, τα δύο σκυλιά έχουν γίνει κατά κάποιο τρόπο ατραξιόν για τους περαστικούς που τα φωτογραφίζουν καθημερινά.





πηγή-pentapostagma.gr
Διαβάστε περισσότερα... »

Η ροδιά. Χαλίλ Γκιμπράν.


Καλημέρα, όλη μέρα, σε όλους & όλες σας.

Γέλια και χαρές να σας
συνοδεύουν σήμερα και αφήστε τους 'ανάδρομους πλανήτες' να κάνουν την δουλειά τους.

Όλοι σας γνωρίζετε την αγάπη
που έχω στον Χ.Γκιμπράν, αυτόν τον μεγάλο και απλό άνθρωπο της παγκόσμιας διανόησης.


Θα σας παραθέσω λοιπόν ένα αγαπημένο κείμενο του,για την συνειδητή επιλογή της ταπεινότητας & ενίοτε, της συνειδητής μοναχικότητας. Βέβαια, ο καθένας μας, μπορεί να πάρει ένα διαφορετικό μήνυμα από το κείμενο.

Περιμένω τις απόψεις σας.


"Κάποτε, όταν ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς, άκουσα έναν σπόρο της να λέει:

«Κάποια μέρα θα γίνω δέντρο, κι ο αγέρας θα τραγουδάει ανάμεσα στα κλώνια μου. Ο ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα μου και θα είμαι δυνατό δέντρο κι όμορφο, στις εποχές όλες μέσα».


Ύστερα μίλησε ένας άλλος σπόρος και είπε:

«Όταν ήμουν νιος σαν κι εσένα, είχα κι εγώ τέτοιες απόψεις, μα τώρα που μπορώ να μετρώ και να ζυγίζω τα πράγματα, βλέπω ότι οι ελπίδες μου, τρέφονταν του κάκου».

Κι ένας τρίτος σπόρος, μίλησε κι αυτός: 

«Δεν βλέπω τίποτα που να προμαντεύει, για μας, ένα τόσο μεγαλειώδες μέλλον».

Κι ένας τέταρτος είπε: 

«Όμως τι φενάκη θα ‘ταν η ζωή μας, χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης».

Είπε ένας πέμπτος:
 

«Γιατί να διαφωνούμε για το τι θα γίνουμε, αφού το τι είμαστε, δεν γροικάμε καν».

Μα ένας έκτος απάντησε: «
Εκείνο που είμαστε, αυτό θα εξακολουθήσουμε να είμαστε».


Κι ένας έβδομος: 

«Έχω τόσο ξεκάθαρη ιδέα για το καθετί πως θα γίνει. Μα να μην μπορώ να την ντύσω με λέξεις!».

Κι ένας όγδοος μίλησε -κι ένατος και δέκατος- και σειρά από άλλους, και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη πια, από τις φωνές τους.

Κι έτσι, την ίδια εκείνη μέρα, μετακόμισα στην καρδιά μιας κυδωνιάς, εκεί όπου οι σπόροι είναι λιγοστοί και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου."





Διαβάστε περισσότερα... »

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Υπάρχουν άνθρωποι που ρουφούν την ενέργειά μας;



Πόσες φορές δεν έχουμε γνωρίσει πρόσωπα που τελικά με την πρώτη ματιά, νοιώθουμε ότι είμαστε χάλια και πολύ κουρασμένοι ή βλέπουμε τη διάθεση μας να πέφτει απότομα.

Άνθρωποι που συνειδητά ή ασυνείδητα,
ρουφούν τη δική μας θετική ενέργεια, για να την χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι.

Αισθανόμαστε κουρασμένοι και άκεφοι μετά από μία συνάντηση μαζί τους, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που εκπέμπουν αρνητική ενέργεια και άλλοι που ρουφούν τη δική μας.
Όταν αισθάνεστε υποχρέωση ή ευθύνη, ή σας ρίχνουν ευθύνες και ενοχές για το ένα ή το άλλο π.χ. « γιατί το κάνεις αυτό σε μένα, δεν το περίμενα από σένα, δεν με αγαπάς αρκετά, δεν το κάνεις με το σωστό τρόπο σας λένε συνεχώς τι να κάνετε και πως κ.λ.π.» .

Είναι καθαρά ενεργειακό κλέψιμο.

Επίσης μερικές φορές κάνετε πράγματα, που δεν θέλετε πραγματικά
και μετά θυμώνετε και δυσανασχετείτε. Εδώ υπάρχει χειρισμός ενέργειας από μέρους τους.

Τα άτομα αυτά εκδηλώνουν τις παρακάτω συμπεριφορές. Όταν τις εντιληφθείτε είναι καλύτερο να απομακρυνθείτε από αυτούς.

1. Σας φωνάζουν χωρίς λόγο και αιτία
2. Σας κατηγορούν για άσχετα πράγματα
3. Βρίσκουν συνέχεια λόγους για να είναι δυστυχισμένοι
4. Ενοχλούνται απλώς και μόνο επειδή υπάρχετε
5. Έχουν επιλέξει ασυνείδητα να πονάνε
6. Δεν γελούν ποτέ από την καρδιά τους
7. Το βλέμμα τους δεν είναι λαμπερό

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ πιθανό να βρίσκονται ακόμα και μέσα στην ίδια σας την οικογένεια, στο φιλικό περιβάλλον σας, το εργασιακό ακόμα και σε κάποια ερωτική σχέση που μπορεί να έχετε.




Διαβάστε περισσότερα... »