«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).


"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,
ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες
οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,
αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".
(Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Καθίσταται σαφές ότι η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ (΄κλίκ΄ στο "Δεν υπάρχουν σχόλια"). ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Η Αμοργός... απο φωτογραφίες!



 
 



 
 
 
 
 



Διαβάστε περισσότερα... »

Ο άγιος και ένδοξος προφήτης Ηλίας

Oμιλία, του μακαριστού 
Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυρού Μελετίου




Ὁ ἅγιος καί ἔνδοξος προφήτης Ἠλίας τόν ὁποῖο ἤλθαμε σήμερα νά πανηγυρίσομε, εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀδάμ μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Ὁ ἁγιώτερος, ὁ πιό ἀφοσιωμένος, ἐκεῖνος πού δοξάστηκε ἀπό τόν Θεό περισσότερο ἀπό ὅλους τούς ἄλλους προφῆτες, ἀφοῦ ἔστειλε πύρινο ἅρμα καί τόν παρέλαβε στή Βασιλεία του ζωντανό. Ἀνελήφθη στόν οὐρανό μέ τό σῶμα του χωρίς νά γευθῆ τόν ἐπίγειο σαρκικό θάνατο.

Μιλώντας γι’ αὐτόν τόν ἐπίγειο ἀρχάγγελο,
καί ὄχι ἁπλῶς ἄγγελο, τόν μεγάλο προφήτη Ἠλία, ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἰάκωβος, λέγει:

«Ὑπόδειγμα λάβετε ἀδελφοί, τῆς κακοπαθείας καί τῆς μακροθυμίας τούς προφήτας οἵ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου. Ἰδού μακαρίζομεν τούς ὑπομένοντας» (Ἰακ. 5, 10).



Διαβάστε λέγει ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος τήν ἱστορία τοῦ προφήτη Ἠλία καί θά δεῖτε ὅτι ἡ ζωή του πέρασε στήν κακοπάθεια καί στήν μακροθυμία. Καί θά διαπιστώσετε ὅτι τόν δόξασε ὁ Θεός. Γι’ αὐτό καί ἐμεῖς μακαρίζομε, τιμᾶμε καί θαυμάζομε τόν προφήτη Ἠλία καί ἐκείνους πού ξέρουν νά ὑπομένουν.

Τό μυστικό τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ μακροθυμία καί ἡ ὑπομονή. Ὅλοι μας, ἔχομε μυαλό καί καρδιά. Σκεπτόμαστε πολλά πράγματα, δικά μας καί ξένα. Ἀλλά περισσότερο ἀπό ὅλα τό μυαλό μας καί τήν καρδιά μας, τά ἀπασχολοῦμε γιά νά σκεπτόμαστε τούς φόβους μας, τά παθήματά μας, τόν πόνο μας, τίς ταλαιπωρίες μας, τίς δυστυχίες μας καί γενικά ὅτι πικρό φαρμάκι δοκιμάζομε πού μᾶς κάνει νά σκεπτόμαστε: «Θεέ μου, εἶναι ζωή αὐτή; Γλύκανέ μας Κύριε, λίγο τόν πόνο. Στεῖλε μας λίγο ἀπό τό ἔλεός σου. Ἔλα κοντά μας. Παιδιά σου εἴμαστε, σέ σένα πιστεύομε, μήν μᾶς ἐγκαταλείπεις, μήν μᾶς ἀφήνεις στά χέρια τοῦ διαβόλου καί τῶν κακῶν ἀνθρώπων».




Νομίζομε ὅτι σ’ αὐτό τόν πόνο, σ’ αὐτά τά αἰσθήματα ἴσως εἴμαστε –αὐτό νομίζει ὁ καθένας- ὁ πιό ἀδικημένος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Γιατί τόν δικό μας πόνο, τόν βλέπομε καί τόν αἰσθανόμαστε περισσότερο ἀπό ὅλων τῶν ἄλλων.

Τῶν ἄλλων, προσπαθοῦμε νά τόν φαντασθοῦμε καί συνήθως, δέν τόν φανταζόμαστε καλά καί δέν τόν ζυγίζομε καλά. Ἐνῶ τόν δικό μας, τόν ζυγίζομε καί μάλιστα τόν ἀκριβοζυγίζομε· γιατί μᾶς πονάει.

Ὑπάρχει πόνος, πού προέρχεται ἀπό τό σῶμα.

Πονᾶ τό χέρι, τό πόδι, τά κόκκαλα, ὁτιδήποτε ἄλλο…


Μά ὑπάρχει καί ἕνας ἄλλος πόνος, πιό πικρός ἀπό αὐτόν. Πικρός καί ἀνυπόφορος. Εἶναι ὁ πόνος πού δοκιμάζομε γιά τά προβλήματα τῶν δικῶν μας. Ἕνας πατέρας γιά τά προβλήματα τῶν παιδιῶν του. Μιά μητέρα γιά τά προβλήματα ἐκείνων πού γέννησε καί πόνεσε. Εἶναι βαρύτερος, ἀσήκωτος.

Καί λέγει ὁ γονιός: «Θεέ μου, γύρισε πάνω σέ μένα ὅτι θέλεις. Νά μή μείνει τίποτε στό σῶμα μου, πού νά μήν πονάει. Μόνο πᾶρε μου αὐτό τόν πόνο τόν ψυχικό. Τήν ταλαιπωρία μου ἀπό τά παιδιά μου».

Ὅποιος δέν ἔχει νοιώσει, τί σημαίνει στοργή καί ἀγάπη πατέρα καί μητέρας, ἐκεῖνος δέν καταλαβαίνει τί λέμε αὐτή τήν στιγμή.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἕνας ἄλλος πόνος, πού εἶναι μερικές φορές, μεγαλύτερος. Καί αὐτός εἶναι ὁ πόνος νά αἰσθάνεται ἕνας ἄνθρωπος πού ζεῖ στόν κόσμο ἀπομονωμένος. Ἀπομονωμένος ἀπό τήν στοργή· ἀπομονωμένος ἀπό τήν ἀγάπη. Ἀπομονωμένος ἀπό τό ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων. Νά αἰσθάνεται καί ἐγκαταλελειμένος ἀπό τόν Θεό. Νά αἰσθάνεται ὅτι εἶναι ἰδεολογικά, μέσα σ’ αὐτή τήν ἀπεραντωσύνη τοῦ κόσμου -ἕξι δισεκατομμύρια ἄνθρωποι- ὁλομόναχος.

Εἶναι μεγάλο τό παράπονο, βαθύς ὁ πόνος. Γιατί ἡ ἀγάπη, ἡ στοργή, ἡ συμπαράσταση, τό χαμόγελο, ἡ καλωσύνη, ἁπαλύνει τά πάντα.

Ὁ ἅγιος προφήτης Ἠλίας, δοκίμαζε στό διάστημα τῆς ζωῆς του, αὐτό τόν τραγικό πόνο. Καί ἔλεγε καί τό ξανάλεγε: «Ζηλῶν, ἐζήλωκα τῷ Κυρίῳ τῷ παντοκράτορι».

Προσπάθησα νά γνωρίσω τόν ἀληθινό τόν Θεό. Νά τόν ἀγαπήσω. Νά τόν προσκυνήσω μέ ὅλη μου τήν δύναμη. Καί αἰσθάνομαι μόνος. Ὁλομόναχος. Μονώτατος. Καί νά ἦταν μόνο ἡ μοναξιά; Ἐπειδή πιστεύω στό Θεό «ζητοῦσι τήν ψυχή μου». Θέλουν νά μέ σκοτώσουν. Χιλιάδες ἄνθρωποι θέλουν τό κακό μου. Καί ζητοῦν νά μέ σκοτώσουν.

Ἐάν ἐξετάσει κανείς αὐτά πού λέει ὁ ἅγιος προφήτης Ἠλίας καί τά ὅσα γράφει ἡ Παλαιά Διαθήκη στή διήγηση τοῦ βίου του καί τῶν θαυμάτων του, καταλαβαίνει ὅτι ὁ ἅγιος προφήτης Ἠλίας πέρασε τή ζωή του μέ πόνο.

«Ὑπόδειγμα λάβετε κακοπαθείας». Ὄχι μόνο κακοπαθείας, ἀλλά καί μακροθυμίας, τούς προφήτας. Κακοπαθοῦσε ὁ προφήτης Ἠλίας, ἀλλά ποτέ δέν ἐγόγγυζε. Ὑπέμενε καί περίμενε. Ποιόν περίμενε; Τόν Θεό.

Καί ὅπως λέμε ἐμεῖς στήν παράκληση πρός τήν Παναγία: «τήν δέησιν ἐκχεῶ πρός Κύριον…», ἔτσι καί ὁ προφήτης Ἠλίας τίς θλίψεις του, τίς ἔλεγε μόνο στό Θεό. 

«Τήν δέησιν του ἐξέχεε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου». Καί ὁ Κύριος τί μᾶς λέγει;

Μᾶς λέγει πρῶτα ἀπ’ ὅλα, ἐκεῖνο πού εἶπε στόν προφήτη Ἠλία ὅταν τοῦ παραπονέθηκε.

-Ἔμεινα μόνος μου Κύριε!


-Λάθος Ἠλία, λάθος! Τά μάτια τά δικά σου, δέν βλέπουν τόσο καλά. Μήν εἶσαι τόσο ἀπαισιόδοξος καί τόσο στενόκαρδος. Δέν εἶσαι μοναχός σου. Εἶναι 7.000 ἀκόμη.


Γιά φαντασθεῖτε! Μονώτατος ἔλεγε. Ἕνας, ὁλομόναχος. Καί ὁ Θεός τοῦ λέγει: Εἶναι ἄλλοι 7.000. Γιά μάζεψέ τους ὅλους μαζί νά δεῖς τί εἶναι. Λαοθάλασσα, εἶναι 7.000 ἄνθρωποι. Καί εἶναι σάν καί σένα. 


Δυνατοί, ἀκλόνητοι, δέν τούς ἐπηρέασαν· οὔτε τά διατάγματα τοῦ Ἀχαάβ, οὔτε ἡ εἰδωλολατρεία πού πλημμύρισε, οὔτε ἡ ἁμαρτία πού καταμαγάρισε τήν οἰκουμένη. Τίποτε δέν τούς ἐπηρέασε. Στέκουν ἐπί τήν πέτραν. Τήν πέτραν τῆς πίστεως. Ἐπί τήν πέτραν τήν ἀσάλευτον. Καί μένουν ἀμετακίνητοι.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πρός τόν προφήτη Ἠλία, κρύβει καί κάτι ἀκόμη γιά μᾶς. Ξέρετε τί;

Μή κοιτάζεις μόνο ἔξω, γύρω σου. Νά γυρίσεις καί νά ρίξεις ἕνα βλέμμα μέσα σου. Νά ἐξετάσεις:

Ποιό εἶναι τό ψυχικό σου περιεχόμενο;

Πῶς εἶναι ἡ ζωή σου;


Μήπως αὐτά πού σοῦ συμβαίνουν χρειάζονται, γιά νά βάλλεις μυαλό καί νά διορθωθεῖς; Μήπως ἔχεις κάνει λάθη καί γιά τά ὅσα σου συμβαίνουν φταῖς ἐσύ καί ὄχι οἱ ἄλλοι. Μήπως τό κατάντημά σου, προέρχεται ἀπό δικές σου πράξεις; Μήπως φταῖς μέ τίς ἁμαρτίες σου;

Καί εἶναι ἀνάγκη νά σέ πιάσει ὁ Θεός λίγο ἀπό τό ἀφτί, γιά νά σοῦ γυρίσει τό νοῦ, τήν καρδιά, τήν σκέψη σέ κάτι τό ἀνώτερο ἀπό τό πῶς πᾶνε τά οἰκονομικά, τό σπίτι καί ἡ ὑγεία;

Πόσο θά μᾶς ὠφελοῦσε νά κάναμε ποτέ-πότε αὐτή τήν σκέψη!

Καί τό τρίτο: Λέει ὁ Θεός στόν προφήτη Ἠλία:

-Ἄνοιξε τά μάτια σου καί κοίταξε ὄχι μόνο τό παρόν, ἀλλά τό μέλλον. Κοίταξε τό μέλλον, ὄχι ἕνα χρόνο οὔτε δέκα χρόνια μετά. Κοίταξε στό ἀπέραντο μέλλον.

Ποτέ τοῦ τό εἶπε αὐτό ὁ Θεός; Τότε πού κατέβηκε τό πύρινο ἅρμα καί τόν παρέλαβε στόν οὐρανό. Ἦταν σάν νά τοῦ ἔλεγε:

-Τώρα τί λές Ἠλία, μόνος σου εἶσαι στόν κόσμο; Δέν ὑπάρχει κανένας δίπλα σου; Μήπως Ἐκεῖνος πού ἤσουν δίπλα του, καί Κεῖνος δίπλα σου, ἀξίζει περισσότερο ἀπό ὅλο τόν κόσμο; Γιά φαντασθεῖτε· πύρινο ἅρμα παρέλαβε τόν προφήτη Ἠλία καί ἀνέβαινε στόν οὐρανό. Πῶς ἀνέβαινε;


Θά λέγαμε ὅπως ἀνέβηκε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός. «Ἐν δόξῃ». Καί βλέποντάς τον ὁ ἅγιος μαθητής του, ὁ προφήτης Ἐλισαῖος ἀπό κάτω, ἔκλαιε καί φώναζε:

-Πατέρα μου, πατέρα μου, ἅρμα τοῦ Ἰσραήλ καί ἱππεύς αὐτοῦ.


Σάν νά ἔλεγε:

-Τό ὅπλο μας, ἡ παρηγοριά μας… Γιατί σκεπτόμαστε πῶς εἴχαμε κοντά μας ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἀγάπησε τόσο καί τόν πῆρε μέ τέτοιο τρόπο στήν αἰώνια ζωή.

Ποιός δέν θά θυσίαζε τά πάντα γιά νά φτάσει ἐκεῖ πού ἔφτασε ὁ προφήτης Ἠλίας;

Ἀλλά ἐκεῖνα πού ἔγιναν στόν προφήτη Ἠλία, μποροῦν ὅταν τό θέλομε νά γίνουν καί σέ μᾶς. Ὁ Θεός δέν εἶχε ἰδιαίτερες συμπάθειες στόν προφήτη Ἠλία. Ἀλλά εἶναι γενικά φιλάνθρωπος, οἰκτίρμων καί ἐλεήμων. Ἀνάλογα στόν καθένα μας, μέ τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, τήν πίστη στό Θεό, μέ τήν ἀφοσίωση στό Θεό, μέ τήν κακοπάθεια καί μέ τήν μακροθυμία. 

 Δηλαδή μέ τόν τρόπο πού ἀντιμετωπίζομε τήν κακοπάθεια, τήν φυσική κακοπάθεια στή ζωή μας. 

Παράδειγμα: Τώρα στεκόμαστε ὄρθιοι στήν Ἐκκλησία, γιά νά παρακολουθήσομε τήν ἀκολουθία καί νά ἀκούσομε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, πού φαινομενικά βγαίνει ἀπό τό στόμα τοῦ ἱερέως, ἀλλά στήν πραγματικότητα τό θέλομε καί τό ἐπιθυμοῦμε νά μιλάει διά μέσου τοῦ στόματος τοῦ ἱερέως, τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἴδιος ὁ σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ὁποῖος λέγει: «Ἅπλωσα τά χέρια μου, καί ἁπλώνω τά χέρια μου, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ. Καί παρακαλῶ τό λαό μου μέσῳ τῶν δούλων μου νά γυρίσουν κοντά μου».

Νά μιά κακοπάθεια, πού θέλει μακροθυμία. Καί γι’ αὐτή θά ἔχομε τόν μισθό τῆς κακοπάθειας καί τῆς μακροθυμίας τοῦ ἁγίου καί δικαίου προφήτη Ἠλία. Μέ τό χαμόγελο λοιπόν στήν Ἐκκλησία. Ὄχι μέ πικρή καρδιά.

Λέει ὁ προφήτης Ἠλίας: «Ζηλῶν ἐζήλωκα τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι». Καί ζητᾶνε νά μέ σκοτώσουν. Ἔμεινα μόνος. Θεέ μου μέ ξέχασες…

Καί τί κάνει ὁ Θεός; Τοῦ λέει:
-Πές νά μήν βρέξει τριάμισυ χρόνια στή γῆ, νά δεῖς ποιός εἶναι κοντά σου καί ποιός δέν εἶναι. Καί πόσο ἀξίζει νά εἶναι κανείς κοντά στό Θεό.
Εἶπε ὁ προφήτης Ἠλίας:

-Τριάμισυ χρόνια, νά μήν βρέξει.
Καί δέν πέφτει σταγόνα. Μετά τοῦ λέει ὁ Θεός:

-Πήγαινε σ’ αὐτό τόν βασιλιά τόν Ἀχαάβ καί πές του. Νά μαζευτεῖ ὅλος ὁ κόσμος στό Καρμήλιο. Νά κάνετε θυσία. Καί νά φανεῖ τί Θεό λατρεύει ὁ καθένας.

Τούς μάζεψε ὅλους ὁ βασιλιάς στό Καρμήλιο. Ὁ προφήτης Ἠλίας καλεῖ τούς ἱερεῖς τοῦ Βάαλ καί τούς λέει:

-Δέν πιστεύετε στό Θεό. Πιστεύετε στά δαιμόνια καί στά μάγια.

Λατρεύανε τόν Δία, τήν Ἀφροδίτη, λατρεύανε τόν Βάαλ. Δηλαδή κάτι δαιμόνια τῆς πορνείας. Τῆς αἰσχρότητας.

Ὁ Ἠλίας, ἔβαλε τούς ἱερεῖς νά προσευχηθοῦν. Αἶσχος θρησκεία, αἶσχος ἱερεῖς, αἶσχος προσευχή.

Καί φυσικά μηδέν τό ἀποτέλεσμα.

-Κάνετε θυσία στό Θεό σας τούς εἶπε. Ἄν ἀνάψει μόνος του φωτιά καί κάψει τή θυσία σας, ὅλα δικά σας· καί ἐγώ μαζί σας. Ἄν ὅμως ὁ Θεός, δέν σᾶς ἀπαντήσει καί ἀκούσει ἐμένα, νά ἀκολουθήσετε ἐσεῖς τόν Θεό τοῦ Ἰσραήλ.


Φώναζαν ἀπό τό πρωί μέχρι τό μεσημέρι, 850 ἱερεῖς τοῦ ψεύτικου θεοῦ Βάαλ, ἑνός δαιμονίου «καί οὐκ ἦν φωνή οὐκ ἦν ἀκρόασις». Σιωπή ἀπό τόν θεό τους.

Καί ἀντί νά ἔχουν εὐλογία ἀπό τήν προσευχή, νά τό ποῦμε ἁπλᾶ, ὁ ἀληθινός Θεός τούς ἔλεγε:

-Τέτοιοι πού εἴσαστε, τέτοια σᾶς χρειάζονται καί χειρότερα!
Δέν τόν ἄκουγαν τόν Θεό νά τούς μιλᾶ, ἀλλά τελικά κατάλαβαν τί λατρεύουν. Ἀφοῦ «οὐκ ἦν φωνή καί οὐκ ἦν ἀκρόασις».

Ὅταν κουράστηκαν νά φωνάζουν, προφήτης Ἠλίας τούς ἔκανε πέρα. Πῆρε 12 πέτρες καί ἀνόρθωσε στό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἕνα παλαιό κατεστραμένο θυσιαστήριο πού ὑπῆρχε ἐκεῖ, ἀφιερωμένο στόν Θεό τοῦ Ἰσραήλ. Ἔβαλε τήν θυσία πάνω στό θυσιαστήριο τήν κατάβρεξε τρεῖς φορές μέ κουβάδες νερό, ὥστε νά μήν ὑπάρχει δυνατότητα νά ἀνάψει ἄνθρωπος φωτιά καί εἶπε δυό ἁπλᾶ λόγια:

-Κύριε, ἐπάκουσόν μου ἐν πυρί. Ρίξε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί κάψε τήν θυσία. Γιά νά ἀνοίξουν τά ἀφτιά καί οἱ καρδιές αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, νά καταλάβει τήν ἀλήθεια καί νά σωθεῖ.
Μέ τό πού τό εἶπε, ἔπεσε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί κατέκαψε ὄχι μόνο τήν θυσία καί τά ξύλα· μά καί τίς πέτρες καί τό χῶμα γύρω ἀπό τό θυσιαστήριο. Τέτοια φωτιά κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό.

Ὅλοι ἔπεσαν μέ τό πρόσωπο στή γῆ, καί εἶπαν:

-Δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι Θεέ μας. Μᾶς ἀποκάλυψες τήν ἀλήθεια.

Ἔπειτα εἶπε ὁ Ἠλίας:


-Τώρα, φευγᾶτε ὅσο μπορεῖτε πιό γρήγορα γιατί ἔφτασε ἡ βροχή.
Καί ὅσο νά ξεκινήσουν, τούς ἔπιασε ἡ μπόρα. Ὁ προφήτης Ἠλίας πῆρε τό καπίστρι τοῦ ἀλόγου τοῦ βασιλιά τοῦ Ἰσραήλ, τοῦ ἀποστάτη Ἀχαάβ, πήγαινε μπροστά καί τοῦ ἔλεγε:

-Μή φοβᾶσαι βασιλιά μου. Μόνο ἕνα νά φοβᾶσαι, τόν ἀληθινό Θεό. Σταγόνα δέν θά πέσει πάνω σου.
Καί ὅπως συνέβη στά θαύματα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔτσι συνέβη καί τότε. Ὅπου περπάταγε ὁ προφήτης Ἠλίας μέ τόν Ἀχαάβ, κρατώντας τό καπίστρι τοῦ μουλαριοῦ του, σταγόνα δέν ἔπεσε ἐπάνω του. Γύρω τους γινόταν κατακλυσμός. Γιατί;

Γιατί ὁ Θεός εἶναι Κύριος καί τῆς φωτιᾶς καί τοῦ νεροῦ. Καί τοῦ τόπου καί τῶν πάντων. Κάνει ἐκεῖνο πού θέλει καί δείχνει τήν προστασία του, τήν ἐκτίμησή του, τήν ἀγάπη του μέ χίλιους δυό τρόπους.

Ἐμεῖς, ἔχομε χρέος νά διερωτώμαστε:

«Στέκομε καλά κοντά στό Θεό; Εἴμαστε ἄξιοι νά ἀσχοληθεῖ μέ τό ἔλεός του, μέ τήν ἀγάπη του καί μέ τήν στοργή του μαζί μας ὁ Θεός»;

Τά ἔμαθε ὅλα ἡ βασίλισσα Ἰεζάβελ, ἡ γυναίκα τοῦ Ἀχαάβ. Δέν συγκινήθηκε καθόλου. Οὔτε μετάνοια ἔδειξε. Ἀλλά ὀργίσθηκε καί ἀποφάσισε νά ἐκδικηθεῖ.

-Αὔριο ὁ Ἠλίας πρέπει νά εἶναι πεθαμένος, εἶπε.

Καί ὁ Ἀχαάβ, ἀντί νά τόν σεβαστεῖ ἐστράφη πάλι ἐναντίον του.

Ὁ προφήτης Ἠλίας τό ἔμαθε καί φοβήθηκε. Αὐτός πού δέν ὑπολόγισε κανένα καί εἶχε τήν αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι κοντά του, φοβήθηκε τήν Ἰεζάβελ καί ἔφυγε στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου.

-Θεέ μου, τόσα ἔγιναν καί πάλι τήν ψυχή μου γυρεύουν. Ποῦ νά πάω;

Παίρνει τά μάτια του καί ξεκινάει γιά τό Σινά. Ἦταν τόσο ἀπογοητευμένος, πού ὅταν βρῆκε ἕνα δένδρο μέ ἀγκάθια κρύφτηκε ἐκεῖ, ξάπλωσε στόν ἴσκιο, καί κοιμήθηκε.

Μά ἄγγελος Κυρίου τόν σκουντᾶ:

-Ξύπνα Ἠλία. Ξύπνα νά φᾶς κάτι. Σοῦ ἔχω φαγητό ἕτοιμο. Μή φοβᾶσαι.

Τοῦ ἔδειχνε τό φαγητό.

-Φάε.

Καί δεύτερη φορά τό ἴδιο. Γιατί ὁ προφήτης Ἠλίας ἔλεγε: -Δέν ἔχω ὄρεξη οὔτε βῆμα νά κάνω.

Ξαναξάπλωνε καί κοιμόταν.

Καί τόν ξύπναγε ὁ ἄγγελος:

-Φάε προφήτη μου, ἔχεις δρόμο νά κάνεις.

Ἔφαγε τρεῖς φορές, περπάτησε καί ἔφτασε στό Σινά.

Τί τόν ἤθελε ὁ Θεός στό Σινά;

Ὅταν ἔφτασε ἐκεῖ, τοῦ λέει ὁ Θεός:

-Ἠλία, τί θέλεις ἐδωπέρα;

-Νά σωθῶ. Θέλουν νά μέ σφάξουν. Μακρύτερα ἀκόμη νά πάω.


Τοῦ λέει ὁ Θεός:

-Μή φοβάσαι. Στάσου. Πρόσεξε σ’ αὐτό πού θά δεῖς.

Θά γίνει πρῶτα ἕνας φοβερός σεισμός. Μή φοβηθεῖς. Μήν τόν πάρεις στά σοβαρά. Θά πέφτουν τά ὄρη, θά τρέμει ἡ γῆ, δέν θά μένει τίποτε ὄρθιο· ἀλλά μή φοβᾶσαι. Δέν εἶναι τίποτε. Οὔτε εἶναι δουλειά τοῦ Θεοῦ αὐτός ὁ σεισμός. Τίποτε δέν εἶναι. Θά περάσει.

Μετά θά πέσει μιά φωτιά πού θά καίει τά πάντα. Ὅπως μπορεῖ ὅταν θέλει ὁ Θεός, νά στείλει φωτιά νά κάψει κάθε ἁμαρτία καί κάθε κακό. Μή φοβᾶσαι. Οὔτε σ’ αὐτή τήν φωτιά θά εἶναι ὁ Θεός.

Ἔπειτα θά φυσήξει ἕνα δροσερό ἀεράκι. Αὔρα λεπτή. Ἕνα ἐντελῶς δροσερό ἀεράκι πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά λέει: «Ἄχ, τί ὡραῖα πού εἶναι μετά τήν ζέστη καί τόν καύσωνα». Τίποτε ἄλλο. Ἐκεῖ μέσα θά εἶμαι!

Στάθηκε ὁ προφήτης Ἠλίας μέσα σ’ ἕνα βράχο, ἔνοιωσε τόν σεισμό, εἶδε καί τήν φωτιά.

Καί μετά, ὅταν πέρασαν τά δυό μεγάλα σημεῖα, φύσηξε τό δροσερό ἀεράκι.

Βγῆκε ἀπό τόν βράχο ὁ προφήτης Ἠλίας σήκωσε τήν μηλωτή του καί σκέπασε τό πρόσωπό του, γιατί τοῦ εἶπε ὁ Θεός: «Ἐκεῖ μέσα θά εἶμαι».

Ἔλεγε ὁ προφήτης: «Εἶμαι ἄξιος ἐγώ, νά δῶ τόν Θεό»;

Καί μέ τό πρόσωπό του σκεπασμένο, στάθηκε μέσα στό δροσερό ἀεράκι. Τοῦ φώναξε ὁ Θεός:

-Ἠλία γύρισε στήν Ἱερουσαλήμ καί στή Σαμάρεια. Νά βρεῖς τόν μαθητή σου τόν Ἐλισαῖο, νά τόν εὐλογήσεις. Νά τόν χρίσεις προφήτη. Διάδοχό σου. Νά κηρύττει τήν ἀλήθεια.

Καί μετά θά πᾶς νά βρεῖς τόν Ἰηοῦ.

Νά τόν χρίσεις βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ.

Κατόπιν θά βρεῖς τόν Ἄδερ.

Καί θά τόν χρίσεις βασιλέα τῆς Συρίας.

Ὅποιος γλυτώσει ἀπό τόν Ἐλισαῖο θά τόν τιμωρήσει ὁ Ἰηοῦ. Καί ὅποιος γλυτώσει ἀπό τόν Ἰηοῦ, θά τόν τιμωρήσει ὁ βασιλιάς τῆς Συρίας. Θά διορθωθεῖ ὁ κόσμος. Ἐγώ εἶμαι αὔρα λεπτή. Δροσιά γιά τόν κόσμο, ὄχι φωτιά, ὄχι σεισμός.



Τά ἔκανε ὅλα ὁ προφήτης Ἠλίας, ὅπως τά εἶπε ὁ Θεός. Ἔχρισε τούς τρεῖς αὐτούς ἀνθρώπους καί μετά τόν παρέλαβε ὁ Θεός στόν οὐρανό.


Καί τί ἔγινε;

Ὁ προφήτης Ἐλισαῖος σέ ὅλη του τή ζωή ἐκήρυττε. Καί ἐκεῖνο πού δέν πέτυχε ὁ Ἠλίας τό πέτυχε ὁ μαθητής του. Γύρισε ὅλος ὁ λαός στήν ἀληθινή πίστη τοῦ Χριστοῦ! Ναί, σωστά τό εἴπαμε. Πρίν ἀκόμη ἔλθει «ἐν σαρκί», μέ τήν σάρκα του, πρίν ἀκόμη γεννηθεῖ ἀπό τήν ἁγία Παρθένο.

Ὅσους δέν θέλησαν νά πιστεύσουν, ὁ ζηλωτής τῆς πίστεως βασιλιάς Ἰηοῦ, τούς ἔδιωξε. Τούς ἐτιμώρησε.

Καί ὅσοι δέν πίστευσαν οὔτε μέ τήν τιμωρία, οὔτε μέ τά ἄλλα μέτρα τοῦ ἐνάρετου καί εὐσεβοῦς βασιλιά Ἰηοῦ, ἔκανε ἐπιδρομή ὁ βασιλιάς τῆς Συρίας καί τούς ἐξολόθρευσε. Καί ἐπεκράτησε ἡ ἀληθινή πίστη, καί ἔμειναν στή γῆ τοῦ Ἰσραήλ οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἑτοιμάζουν τήν ἔλευση τοῦ σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Θεός μέ τόν δικό του τρόπο, διώρθωσε τά πάντα.


Μακάρι καί σέ μᾶς, στόν καθένα μας, νά συμβεῖ αὐτό τό μεγαλεῖο τῆς πίστεως, πού συνέβη στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου καί μεγάλου προφήτη Ἠλία.

Ὁ Θεός μέ τήν δύναμή του καί μέ τήν σοφία του,
παρεμβαίνει καί ἀμείβει τήν πίστη καί τήν ὑπομονή, τήν ταπείνωση καί τήν ἀφωσίωση τῶν δούλων του.

Ἀνακουφίζει τή ζωή τους καί τήν γεμίζει μέ τήν παρουσία του καί τήν χάρη του. Μέ τό ἔλεός του, τήν ἀγάπη του καί τήν προστασία του.

Καί ἀκολουθώντας τον, νά ἀξιωθοῦμε νά ἔχομε τήν μεγάλη προστασία τοῦ Κυρίου μας. Ἀμήν.




Διαβάστε περισσότερα... »

Τα φράκταλ, η ζωγραφική και ο Τζάκσον Πόλοκ




Στο τρισδιάστατο σύμπαν που ζούμε,
έχουμε και δικαίως,την αίσθηση ότι οι διαστάσεις είναι ακέραιοι αριθμοί. Μια μονοδιάστατη γραμμή, ένα δισδιάστατο τρίγωνο, ένας τρισδιάστατος κύλινδρος. 


Όλα αυτά προ φράκταλ, τα συγκεκριμένα σχήματα έχουν τόσο μεγάλο βαθμό πολυπλοκότητας,  που η διάσταση τους παύει να είναι ακέραιος και κυμαίνεται ανάμεσα στο 1 και το 3. 

Για παράδειγμα η ακτογραμμή της Βρετανίας έχει φράκταλ διάσταση ίση με 1,25, το κουνουπίδι 2,33, ο ανθρωπινός πνεύμονας 2,97.

Τι σχέση όμως έχει η φράκταλ διάσταση με την ζωγραφική;

Το φθινόπωρο του 2006, ένας πίνακας του διασήμου ζωγράφου ου 20ου αιώνα Τζάκσον Πόλοκ πουλήθηκε έναντι του υψηλότερου ποσού που είχε πληρωθεί ποτέ για έργο ζωγραφικής. 

Σύμφωνα με τον ιστότοπο artnet, ο Μεξικανός κροίσος Νταβιντ Μαρτινες, πλήρωσε 140 εκατομμύρια δολάρια για τον πίνακα, ο οποίος είχε την ονομασία Αριθμός 5,1948.

Ο πίνακας είχε δημιουργηθεί
με την χαρακτηριστική τεχνική του Πόλοκ, ο οποίος "πιτσίλαγε" μπογιά στο καμβά. Οι κριτικοί τέχνης σοκαρίστηκαν από το ιλιγγιώδες ποσό που δόθηκε στο έργο, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που δήλωσαν ειρωνικά: «ο καθένας θα μπορούσε να φτιάξει κάτι τέτοιο!».

Φαινομενικά, ο καθένας θα μπορούσε να παίξει με τις μπογιές έχοντας την ελπίδα να γίνει κάποια στιγμή εκατομμυριούχος . 

Όμως τα μαθηματικά, αποκάλυψαν ότι ο Πόλοκ έκανε στην πραγματικότητα, κάτι πιο πολύ εκλεπτυσμένο απ΄ ότι πίστευαν οι περισσότεροι. 

Το 1999, μια ομάδα μαθηματικών με επικεφαλής τον Ριτσαρντ Τειλορ του πανεπιστήμιου του Όρεγκον, ανέλυσε τους πίνακες του Πόλοκ και ανακάλυψε ότι η τεχνική πιτσιλίσματος που χρησιμοποιούσε δημιουργεί στην πραγματικότητα ένα από τα φράκταλ σχήματα που απαντώνται κατά κόρον στην φύση. 

Τα μεγεθυμένα έργα του Πόλοκ μοιάζουν πάρα πολύ με το έργο στο σύνολο του (αυτοομοιότητα) και φαίνεται να διαθέτουν την χαρακτηριστική άπειρη πολυπλοκότητα των φράκταλ. Μάλιστα στα έργα του μπορεί να εφαρμοστεί και η ιδέα της φράκταλ διάστασης, ώστε να αναλυθεί με ποιο τρόπο ανέπτυξε ο Πόλοκ την τεχνική του.

Ο Πόλοκ άρχισε να δημιουργεί φράκταλ εικόνες το 1943. Οι πρώτοι πίνακες του έχουν φράκταλ διάσταση ίση περίπου με 1,45 όπως και τα Νορβηγικά φιόρδ. Καθώς όμως βελτίωνε την τεχνική του, η φράκταλ διάσταση των έργων του αυξανόταν με αργό ρυθμό , κάτι που αντικατόπτριζε το γεγονός ότι οι πίνακες του γίνονταν όλο και πιο πολύπλοκοι. 

Ο Πόλοκ χρειάστηκε 6 μήνες για να ολοκληρώσει έναν από τους τελευταίους πίνακες του γνωστό ως Blue poles με φράκταλ διάσταση 1,72.

Οι ψυχολόγοι έχουν μελετήσει τα σχήματα που βρίσκουν οι άνθρωποι αισθητικά ευχάριστα.
Σύμφωνα με τις έρευνες τους μας έλκουν σταθερά σχήματα που η φράκταλ διάσταση τους κυμαίνεται από 1,3 μέχρι 1,5 την οποία διαθέτουν πολλά σχήματα της φύσης.

Αν λοιπόν ο Πόλοκ δημιουργούσε φράκταλ, πόσο εύκολο είναι αντιγραφεί η τεχνική του; Το 2001, ένας Αμερικανος συλλέκτης έργων τέχνης εξέφρασε κάποιες ανησυχίες επειδή ο πίνακας που είχε στην κατοχή του και φερόταν ως δημιούργημα του Πόλοκ του δεν έφερε καμία υπογραφή ή ημερομηνία , πουθενά στον καμβά. 

Έτσι, αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από τους μαθηματικούς που είχαν αποκαλύψει την φράκταλ διάσταση του καλλιτεχνικού ύφους του Πόλοκ. 

Η ανάλυση τους αποκάλυψε ότι από τον συγκεκριμένο πίνακα απουσίαζε ο ιδιόμορφος φράκταλ χαρακτήρας που προκύπτει από την τεχνοτροπία του Πόλοκ. Έτσι κατά την γνώμη τους ο πίνακας είναι… απομίμηση.

Η εργασία του Τέιλορ από τον ιστότοπο του πανεπιστήμιου του Όρεγκον:
http://materialscience.uoregon.edu/taylor/art/fractal.pdf


Διαβάστε περισσότερα... »

Το παράδοξο των ακτογραμμών


Πόσο μεγάλη είναι η ακτογραμμή της Αυστραλίας; 

Εκτιμάται ότι είναι περίπου 12.500 χιλιόμετρα. 


Ωστόσο, το παγκόσμιο βιβλίο δεδομένων της Κεντρικής αμερικάνικης υπηρεσίας Πληροφοριών (CIAWorld Factbook) ισχυρίζεται ότι ο αριθμός είναι υπερδιπλάσιος, πάνω από 25.700 χιλιόμετρα. 


Πώς μπορεί να υπάρχουν τόσο διαφορετικές εκτιμήσεις για το ίδιο μήκος των ακτών; 

Η αντίφαση που φαίνεται να προκύπτει είναι γνωστή ως το "παράδοξο των ακτογραμμών". 

Δείτε το βίντεο,και μια σχετική ανάρτηση με την ακτογραμμή της μεγάλης Βρετανίας.

Διαβάστε περισσότερα... »

Πως κατασκευάζουμε ένα φράκταλ (von Koch )


Σχεδιάζουμε ένα ισόπλευρο τρίγωνο
και χωρίζουμε την κάθε πλευρά του σε τρία ισα μέρη. 


Με βάση το μεσαίο τμήμα της κάθε πλευράς,  σχηματίζουμε προς το εξωτερικό του τριγώνου ένα νέο ισόπλευρο τρίγωνο και αφαιρούμε την βάση του. Σχηματίζεται έτσι ένα αστεροειδές με 12 πλευρές,  η καθεμία όποιες ισούται με το 1/3 της πλευράς του αρχικού τριγώνου.

Επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία στην κάθε πλευρά του νέου σχήματος δημιουργώντας ένα πιο περίπλοκο αστεροειδές με 48 πλευρές. 

Επαναλαμβάνουμε την διαδικασία επ΄ άπειρον , καταλήγουμε σε ένα εξαιρετικά ωραίο και περίπλοκο φρακταλ που φέρει την ονομασία χιονονιφάδα von Koch (παρατήρησε το σχήμα).


Το σχήμα έχει αρκετές απροσδιόριστες ιδιότητες. Αν το αρχικό τρίγωνο είχε πλευρά 1 μονάδα, η περίμετρος του ήταν 3 μονάδες. Αφού σε κάθε νέο βήμα μια πλευρά αντικαθιστάται από τέσσερις νέες πλευρές που έχουν μήκος το 1/3 της αρχικής, η περίμετρος αυτού του νέου σχήματος, θα ισούται με την περίμετρο του προηγούμενου πολλαπλασιασμένη επί 4/3.

Έστι το αρχικό τρίγωνο έχει περίμετρο 3 μονάδες, το πρώτο αστέρι 4, το δεύτερο 16/3 , περίπου 5,33 το επόμενο 64/9=7.11 κ.λ.π. 

Είναι προφανές ότι το τελικό σχήμα θα έχει άπειρη περίμετρο! 

Το εκπληκτικό είναι ότι η άπειρη περίμετρος θα περικλείει ένα πεπερασμένο και σαφώς καθορισμένο εμβαδό. Αποδεικνύεται ότι η χιονονιφάδα του von Koch περικλείει εμβαδό όσο με τα 8/5 του εμβαδού του αρχικού τρίγωνου.

Στο σχήμα που προκύπτει το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Χονδρικά μπορούμε να ισχυριστούμε ότι τα φράκταλ παρουσιάζεται ως "μαγική εικόνα" που όσες φορές και να μεγεθυνθεί οποιοδήποτε τμήμα του θα συνεχίζει να παρουσιάζει ένα εξίσου περίπλοκο σχέδιο με μερική ή ολική επανάληψη του αρχικού. 

Χαρακτηριστικό επομένως των φράκταλ είναι η λεγόμενη αυτο-ομοιότητα σε κάποιες δομές τους, η οποία εμφανίζεται σε διαφορετικά επίπεδα μεγέθυνσης.

«Ο όρος "φράκταλ" προέρχεται από το λατινικό fractio (θραύσμα, κομμάτι), λόγω της κλασματικής διάστασής του, και πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Γάλλο μαθηματικό Μπενουά Μάντελμπροτ. Το 1967 ο Μπενουά Μάντελμπροτ έθεσε την φαινομενικά απλοϊκή ερώτηση: «πόσο μεγάλη είναι η ακτογραμμή της Βρετανίας;». 

Ύστερα από σύντομη σκέψη διαπιστώνει κανείς ότι η ερώτηση δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο φαίνεται εξαρχής, αφού η απάντηση εξαρτάται από την κλίμακα του χάρτη που χρησιμοποιούμε για να μετρήσουμε την ακτογραμμή! Όσο πιο πολλές λεπτομέρειες έχει ο χάρτης τόσο πιο μεγάλη τιμή για την ακτογραμμή προκύπτει.

Ο λόγος αυτής της παράξενης ιδιότητας είναι ότι η ακτογραμμή είναι ένα φράκταλ. Η γεωμετρία του Ευκλείδη δεν αρκούσε για να περιγράψει τον πραγματικό κόσμο και αυτός είναι ο λόγος που η θεωρία των φρακταλ αντιμετωπίστηκε αρχικά με δυσπιστία.



Την καλύτερη περιγραφή
των περίπλοκων αυτών σχημάτων την είχα ακούσει στο πανεπιστήμιο από έναν καθηγητή ο όποιος δήλωνε ότι φράκταλ είναι η γραφική παράσταση μιας συνάρτησης που είναι παντού συνεχής αλλά πουθενά παραγωγίσιμη.

Ο Μάντελμπροτ είναι εκείνος που εισήγαγε τόσο τον όρο όσο και τη θεωρία των φράκταλ στην επιστήμη ,κατόρθωσε να δώσει έναν αρκετά ευρύ αλλά μαθηματικά ακριβή ορισμό τους καθώς και των ιδιαίτερων ιδιοτήτων τους (αυτοομοιότητα, κλασματική διάσταση, μικρή επιφάνεια φράκταλ αλλά άπειρη σε μήκος περίμετρος). θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους μαθηματικούς των τελευταίων 50 ετών.

Περισσότερες λεπτομέρειες
στο εξαιρετικό βιβλίο του John Briggs "Fractals: The Patterns of Chaos: Discovering a New Aesthetic of Art, Science, and Nature", καθώς και στο διαδίκτυο το οποίο βρίθει αναφορών και κυρίως φωτογραφιών.

Διαβάστε περισσότερα... »

Φράκταλ!


Ο Δράκος του Μάντελμπροτ

"Γιατί πολλές φορές ακούμε ότι η γεωμετρία είναι «ψυχρή» και «άχαρη»;


Ένας λόγος είναι η αδυναμία της να περιγράψει το σχήμα ενός σύννεφου, ενός βουνού, μιας ακτής ή ενός δέντρου. Τα σύννεφα δεν είναι σφαίρες, τα βουνά δεν είναι κώνοι, οι ακτές δεν είναι κύκλοι και ο φλοιός δεν είναι επίπεδος ούτε οι αστραπές ταξιδεύουν σε ευθεία γραμμή.

Γενικότερα, ισχυρίζομαι ότι πολλά σχήματα της φύσης
είναι τόσο ακανόνιστα και κατακερματισμένα που αν τα συγκρίνουμε με τα ευκλείδεια, βλέπουμε ότι η φύση δεν είναι απλώς πιο πολύπλοκη, αλλά επιδεικνύει ένα εντελώς άλλο επίπεδο πολυπλοκότητας. Το πλήθος των φυσικών σχημάτων και μεγεθών είναι πρακτικά άπειρο. 

 
Η ύπαρξη αυτών των σχημάτων μας προκαλεί να μελετήσουμε μορφές που παρέλειψε ο Ευκλείδης θεωρώντας τις «άμορφες», να διερευνήσουμε την μορφολογία του «άμορφου». Οι μαθηματικοί παραδοσιακά περιφρονούσαν αυτήν την πρόκληση και συστηματικά απέφευγαν την ενασχόληση τους με την φύση, εφευρίσκοντας θεωρίες άσχετες με οτιδήποτε βλέπουμε ακούμε η αισθανόμαστε. 

Η λέξη φράκταλ(Fractal) προέρχεται από το λατινικό fractus και το ρήμα frangere που σημαίνει «σπάζω, δημιουργώ ακανόνιστα θραύσματα». Είναι φυσικό- και ταιριάζει με τις ανάγκες μας –το fractus- να σημαίνει «τεμαχισμένος» αλλά και « ακανόνιστος». 

Είμαι σίγουρος ότι οι επιστήμονες θα εκπλαγούν και θα χαρούν συνάμα ανακαλύπτοντας ότι πολλά σχήματα στα οποία έδιναν διάφορα απαξιωτικά ονόματα (ακανόνιστο, βλογιοκομμένο, ρυτιδιασμένο, στρεβλό, σκουληκαντέρα ,βόστρυχος κ.α), τώρα μπορούν να μελετηθούν με την δέουσα επιστημονική και αυστηρότητα και ακρίβεια."

Μπενουά Μάντελμπροτ, Η κλασματοειδής γεωμετρία της φύσης,1977.



Ένα σχετικό βίντεο
από τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Άρθουρ Κλαρκ:


Διαβάστε περισσότερα... »

Παράδοξο;


Ρέιμοντ Σμούλιαν

Ένα παράδοξο από τον Ρέιμοντ Σμούλιαν που το παρουσίασε στην πρώτη συγκέντρωση προς τιμήν του Μάρτιν Γκάρντνερ :

Έστω δυο θετικοί αριθμοί , α και β.
Ο ένας είναι διπλάσιος από τον άλλο, αλλά δεν γνωρίζουμε ποιος από τους δυο είναι ο μεγαλύτερος.

- Αν ο α είναι μεγαλύτερος από τον β, τότε προφανώς α=2β,  άρα η "αριθμητική υπεροχή" του α από τον β ισούται με β. 

Από την άλλη, αν ο β είναι μεγαλύτερος από τον α, τότε α=0.5β , και η αριθμητική υπεροχή του β από τον α είναι β-0.5β=0.5β.

Προφανώς και ισχύει ότι β είναι μεγαλύτερο από το 0.5β, άρα γενικεύοντας μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η αριθμητική υπεροχή του α από το β, αν α είναι μεγαλύτερη από το β , είναι μεγαλύτερη από την αριθμητική υπεροχή του β από το α ,αν β μεγαλύτερο του α.

- Έστω δ η διαφορά ανάμεσα στα α,β.
Από υπόθεση η διαφορά είναι ίση με τον μικρότερο από τους δυο αριθμούς. Άρα μπορούμε να ισχυριστούμε η αριθμητική υπεροχή του α από τον β, αν α μεγαλύτερος του β είναι ιση με την αριθμητική υπεροχή του β από το α, αν β μεγαλύτερο του α.

Παρατηρείτε ότι έχουμε αντιφατικά συμπεράσματα. Ο Σμουλίαν ευφυώς «μπουρδουκλώνει» τους ισχυρισμούς του και καταλήγει σε αντίφαση.

Διαβάστε περισσότερα... »

Το πρώτο cheesecake φτιάχθηκε στη Σάμο, το 2000 π. Χ. περίπου




Η Ελλάδα είναι η πατρίδα του 'cheesecake', γεγονός που για μια ακόμη φορά αποδεικνύει πως οι Έλληνες βρίσκονται παντού.

Οι ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι το πρώτο cheesecake το έφτιαξαν στη Σάμο, το 2000 π. Χ περίπου. Για πολλούς αιώνες το γλυκό δεν προσφερόταν σε συμπόσια, αλλά αποτελούσε αποκλειστικά τροφή για… νύφες και αθλητές. 


Μάλιστα, ήταν επίσημη τροφή των αθλητών που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 776 π. Χ. καθώς αποτελούσε πηγή ενέργειας χωρίς πρόσθετα λίπη.

Ωστόσο, οι πρώτες συνταγές το διάσημου γλυκού χρονολογούνται τον 3ο αιώνα π. Χ., όταν το όνομα του εδέσματος ήταν «πλακουντοπουκόν». 


Η πρώτη συνταγή για το 'cheesecake' που έχει καταγραφεί είναι από τον Αθήναιο, με τίτλο «πλακουντοπουκόν σύγγραμμα» και χρονολογείται γύρω στο 230 π. Χ.

Η συνταγή, όπως αναφέρει ο Αθήναιος, είχε ως εξής:

«Χτυπάτε το τυρί όσο χρειαστεί, το ανακατεύετε με βρεγμένο αλεύρι, μέχρι να γίνει απαλό σαν χυλός. Το απλώνετε στο σκεύος, ρίχνετε μέλι και το βάζετε σε πάγο. Πρέπει να το φάτε δροσερό, μόνο δροσερό!»

Η κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους το 146 π. Χ., απετέλεσε ορόσημο για τη διάδοση του γλυκού, το οποίο ήταν από τα πρώτα… πιάτα που υιοθέτησαν οι Ρωμαίοι από τους Έλληνες. 


Μάλιστα, ενώ αρχικά η συνταγή για το γλυκό παρέμεινε ίδια, η ονομασία του προσαρμόστηκε στα λατινικά κι έγινε «placenta». 


Στη συνέχεια η Placenta άρχισε να ψήνεται σε φούρνους, κάτι που δε γινόταν στην Αρχαία Ελλάδα, όπου το γλυκό το προσέφεραν παγωμένο. Στη Ρώμη επίσης το γλυκό προσφερόταν και σε ναούς, ως δώρο για τους θεούς, με ο όνομα «libum».

Από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το cheesecake διαδόθηκε εκτενώς από το 1.000 μ. Χ κι έπειτα στη Βορειοδυτική Ευρώπη.


Διαβάστε περισσότερα... »

Κατέστρεψε η Εκκλησία, τον Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό;


ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού


Εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες, αναβίωσε στο δύσμοιρο τόπο μας μια νέα μορφή αντιχριστιανικής πολεμικής δίνης. Ακούει στο όνομα «αρχαιολατρία» και έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα παλαιοτέρων αντιχριστιανικών πρακτικών.

Το σύγχρονο «αρχαιολατρικό» κίνημα,
συνεχίζει με την ίδια ή και σφοδρότερη ορμή τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας του Χριστού, όπως έκανε στο παρελθόν, χωρίς αποτέλεσμα, ο αθεϊστικός ορθολογισμός, ο μαρξισμός, ο μηδενισμός και γενικά η υλιστική ιδεολογία.
Έχει αποδειχθεί περίτρανα, πως η «αρχαιολατρία» είναι γέννημα αυτών των παταγωδώς χρεοκοπημένων ιδεολογιών. Μέσα από τα ερείπιά τους ξεπήδησε ένας περίεργος έρωτας για το απώτερο παρελθόν και ιδιαίτερα για τα θρησκευτικά μορφώματα της προχριστιανικής αρχαιότητας. 

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι ιθύνοντες των περισσοτέρων αρχαιολατρικών ομάδων ανήκαν στο παρελθόν είτε στη μαρξιστική ιδεολογία, είτε σε αναρχικές και περιθωριακές ομάδες, είτε στην υλιστική και μηδενιστική αστική διανόηση. Το πώς βεβαίως πρώην άθεοι μαρξιστές ή αστοί μηδενιστές έγιναν ξαφνικά φανατικοί θρησκευόμενοι, λάτρεις της αρχαίας θρησκείας, είναι ένα ερώτημα το οποίο χρήζει ιδιαίτερης επιστημονικής έρευνας!

Κύριος στόχος τους (ίσως και μοναδικός)
είναι να πλήξουν το Χριστιανισμό. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται οι ίδιες μέθοδοι και οι πηγές πολεμικής, που χρησιμοποιούνταν εδώ και αιώνες. 

Θεωρίες, οι οποίες έχουν καταρριφθεί πανηγυρικά ως ψευδείς και ανυπόστατες, πλασάρονται ως «νέα συνταρακτικά ντοκουμέντα, τα οποία θα γκρεμίσουν το χριστιανικό οικοδόμημα»! Διαστρεβλώνουν την ιστορία και κακοποιούν βάναυσα την ιστορική πραγματικότητα προκειμένου να διευκολύνουν το πολεμικό τους έργο κατά της Εκκλησίας.

Ξεφυλλίζοντας τα πάμπολλα περιοδικά
και περιδιαβαίνοντας τις δαιδαλώδεις ιστοσελίδες του χώρου της ελληνικής και ξένης «αρχαιολατρίας», διαπιστώνουμε ένα απίστευτο μίσος κατά της Χριστιανικής Εκκλησίας. 

Συναντούμε μια πρωτόγνωρη προσπάθεια να σπιλωθεί το θείο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που συχνά φθάνει σε ακρότητες χυδαίων ύβρεων. Βλέπουμε με έκπληξη μια πρωτοφανή παραχάραξη πληθώρας ιστορικών γεγονότων, για να «αποδειχθεί» ο Χριστιανισμός ως «η κύρια πηγή της κακοδαιμονίας του κόσμου», ως «το προαιώνιο άχθος της ανθρωπότητας», ως «η ισχυρή τροχοπέδη της προόδου και της επιστήμης», ως «σκοταδιστική και αντιδραστική συντεχνία των παπάδων» και άλλα απίστευτα! Βιώνουμε, ως χριστιανοί ένα, άνευ προηγουμένου, κλίμα απειλών και τρομοκρατίας, το οποίο εκτείνεται και ως αυτή την φυσική μας εξόντωση!

Εκεί που εστιάζουν περισσότερο τις εσκεμμένες ιστορικές στρεβλώσεις τους είναι η ανυπόστατη και αντιεπιστημονική άποψη ότι δήθεν ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε δια της βίας στα πρωτοβυζαντινά χρόνια, προκαλώντας «ανείπωτες σφαγές, δηώσεις και καταστροφές» κατά των «αυτόχθονων» εθνικών θρησκειών. 

Ειδικά οι Έλληνες «αρχαιολάτρες» προσάπτουν στην Εκκλησία τη χιλιοειπωμένη κατηγορία ότι δήθεν αυτή «κατέσφαξε τους Έλληνες και κατέστρεψε τον ελληνικό πολιτισμό». Έχουν ως αρχή και προσφιλή μέθοδο να απομονώνουν ορισμένα ελάχιστα ιστορικά γεγονότα και αποσπάσματα από συγκεκριμένους απολογητικούς λόγους των Πατέρων της Εκκλησίας κατά των θρησκευτικών και μόνο πρακτικών του εθνισμού και να τα γενικεύουν. 

Αποσπούν επίσης ορισμένα στοιχεία από τις νομοθεσίες των αυτοκρατόρων στα πρωτοβυζαντινά χρόνια, τα οποία έθεταν κάποιους περιορισμούς στα ασύδοτα εθνικά ιερατεία και στα σκοταδιστικά θρησκευτικά κέντρα, όπως ήταν τα μαντεία, προκειμένου να στηρίξουν τις κατηγορίες τους.

Διαπρεπείς επιστήμονες έδωσαν πειστικές και επιστημονικές απαντήσεις σε αυτές τις κακόβουλες και ανυπόστατες κατηγορίες. Σοβαροί ιστορικοί, αρχαιολόγοι και ερευνητές Έλληνες και ξένοι, χωρίς να διάκεινται πολλές φορές ευμενώς προς την Εκκλησία, απέδειξαν τις σκόπιμες παραποιήσεις των «αρχαιολατρών». 

Όμως δυστυχώς πολύς κόσμος, που δεν μπορεί αντικειμενικά να έχει πρόσβαση σε αυτές τις απαντήσεις, πέφτει θύμα της παραπληροφόρησης. Το μεγάλο ατύχημα είναι ότι παρασύρονται και παράγοντες της παιδείας, οι οποίοι μεταφέρουν στις σχολικές αίθουσες αυτές τις ανυπόστατες και κακόβουλες θεωρίες. Μαθητές εκκολάπτονται έτσι ως μελλοντικοί αρνητές και πολέμιοι της Εκκλησίας!

Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να καταδείξει για μια ακόμα φορά το μεγάλο πρόβλημα των σύγχρονων καιρών. Να δώσει ένα ελάχιστο δείγμα αποδείξεων στους αστήρικτους ισχυρισμούς των αρχαιολατρικών παραδοξολογιών, μέσα στα περιορισμένα πλαίσια μιας μικρής πραγματείας.

Κατ’ αρχήν θέλουμε να διακηρύξουμε με έμφαση ότι την αποκλειστικότητα της αγάπης για τη διαχρονική Ελλάδα δεν τη χαρίζουμε σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον στον κάθε αυτόκλητο «αρχαιολάτρη» και «ελληναρά». Δε θα ανεχθούμε ποτέ αμφισβήτηση του πατριωτισμού μας. Την αιώνια Ελλάδα μας την αγαπούμε, τουλάχιστον, όσο και εκείνοι.
Έχει αποδειχθεί πως το νεοφανές «αρχαιολατρικό» κίνημα είναι εισαγόμενο. Πρωτοεμφανίστηκε στην Αμερική τη δεκαετία του 1960, σε κύκλους περιθωριακών, οι οποίοι θέλοντας να διαμαρτυρηθούν κατά του θρησκευτικού πουριτανισμού, αναβίωσαν θρησκευτικές πίστεις και τελετουργίες αρχαίων νεκρών θρησκειών. 

Η «μόδα» αυτή πέρασε στη Δυτική Ευρώπη και εξαπλώθηκε στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο. Επίσης αποδείχτηκε περίτρανα πως το παγκόσμιο (και το ελληνικό) «αρχαιολατρικό» κίνημα έχει όλα τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά του περιβόητου κινήματος της «Νέας Εποχής», της οποίας προωθεί τις ιδεολογικές θέσεις και διευκολύνει τις πρακτικές της επιδιώξεις.

Η επιστήμη της ανθρωπολογίας και της ψυχολογίας,
όπως και η επιστήμη της ιστορίας, μας βεβαιώνει πως καμιά θρησκευτική πίστη ή ιδεολογία δεν εξαφανίστηκε ποτέ με τη βία. Αντίθετα, θρησκευτικές πίστεις ή άλλες ιδεολογίες που υπέστησαν διωγμούς και παντοειδείς περιορισμούς, ανδρώθηκαν και αναπτύχθηκαν περισσότερο και βγήκαν τελικά ωφελημένες από τις διώξεις! Τρανταχτό πρόσφατο παράδειγμα ο απηνής διωγμός της Εκκλησίας στα πρώην κομμουνιστικά κράτη. 

Καταργήθηκαν οι θρησκείες δι’ αυστηρότατων νόμων, όμως η θρησκευτική πίστη δεν έσβησε, το αντίθετο μάλιστα, αναζωπυρώθηκε! Ο ισχυρισμός λοιπόν των «αρχαιολατρών» ότι δήθεν ο Χριστιανισμός έσβησε τον εθνισμό με τη βία δεν έχει την παραμικρή επιστημονική και ιστορική τεκμηρίωση. Η παρακμή θρησκευτικών πίστεων και ιδεολογιών οφείλεται αποκλειστικά σε δικές τους εσωτερικές αδυναμίες.Οι αρχαίες θρησκείες και εν προκειμένω η αρχαιοελληνική θρησκεία είχε καταρρεύσει πολύ πριν εμφανιστεί ο Χριστιανισμός. Η κατάρρευση είχε αρχίσει στα κλασικά χρόνια, από τη δράση των σοφιστών, των άλλων φιλοσόφων και των επιστημόνων και είχε σβήσει στα ρωμαϊκά χρόνια. 

Ο απίστευτος πρωτογονισμός της και ο χυδαίος ανθρωπομορφισμός των «θεοτήτων» της δε μπορούσε να σταθεί δίπλα στον ορθό λόγο και την πνευματική διαύγεια των σοφών προγόνων μας. Παρ’ όλες τις τιτάνιες προσπάθειες των ιερατείων της, που είχε τεράστια συμφέροντα από αυτή και τις διώξεις της εξουσίας κατ’ εντολήν των ιερατείων, η αρχαία θρησκεία είχε περιορισθεί στους αγράμματους όχλους. 

Δεν υπήρχαν επίσης πια οπαδοί της παραδοσιακής πίστεως, διότι είχε υποκατασταθεί σε μέγιστο βαθμό από τα ανατολικά μυστηριακά θρησκεύματα, που είχαν εισβάλει δυναμικά σε ολόκληρη την αυτοκρατορία και τον απίστευτο θρησκευτικό αμοραλισμό, ο οποίος είχε εδραιωθεί στις ψυχές των ανθρώπων. 

Τα έργα των ιστορικών των χρόνων εκείνων βεβαιώνουν περίτρανα το γεγονός αυτό, όπως αυτά του Πλουτάρχου, του Παυσανία, του Στράβωνα, του Πολύβιου κ.α. στα οποία διαπιστώνεται τέλεια εγκατάλειψη και σε αυτά ακόμη τα διάσημα «ιερά», όπως το δελφικό. Ο Στράβων τον 2ο μ.Χ. αιώνα αναφέρει χαρακτηριστικά για τους Δελφούς: «σήμερον και αυτός ο ναός των Δελφών έχει παραμεληθεί» (Στραβ. 9,15)

Ο Χριστιανισμός συνάντησε πρωτοφανή θρησκευτική, πνευματική και γενικότερη κατάπτωση στον αρχαίο κόσμο. Απατώνται οικτρά όσοι φαντάζονται την Ελλάδα του 3ου και 4ου μ. Χ. αιώνα να μοιάζει με την κλασική του 5ου π.Χ. αιώνα. Γι’ αυτό έγινε ενθουσιωδώς δεκτή η χριστιανική πίστη παρά τους φοβερούς διωγμούς διακοσίων πενήντα χρόνων. Ο κόσμος βρήκε αυτό που ζητούσε και δε μπορούσε να του δώσει η προχριστιανική αρχαιότητα.

Οι χριστιανοί δεν είχαν λόγο να γκρεμίσουν εγκαταλειμμένους και ερειπωμένους ναούς. Το έργο της κατεδάφισης είχε αναλάβει η παντελής έλλειψη θρησκευτών και κατά συνέπεια η εγκατάλειψη. 

Αναφέρουμε ως τρανταχτό παράδειγμα την ερήμωση του ονομαστού θρησκευτικού «ιερού» του Απόλλωνος στη Δάφνη της μεγαλουπόλεως Αντιόχειας, όπου, όταν το επισκέφτηκε ο ημιπαράφρων Ιουλιανός το Μάρτιο του 363, το βρήκε ερειπωμένο. Ανάμεσα στο ένα και πλέον εκατομμύριο κατοίκων της Αντιόχειας δεν υπήρχαν ελάχιστοι εθνικοί για να λειτουργήσουν και να συντηρήσουν το ονομαστό «ιερό». 

Μόνο ένας άθλιος ιερέας με μια χήνα στα χέρια παραβρέθηκε στη θυσία, προς μεγάλη έκπληξη και λύπη του ανεδαφικού και αποτυχημένου αυτοκράτορα. (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλ., έκδοση Μαρτίνου, τομ. 6,στ.954)!

Υπήρχαν συγκεκριμένοι νόμοι,
που απαγόρευαν την κατεδάφιση των αρχαίων «ιερών» και που προστάτευαν την αρχαία θρησκεία, όσο και αν αυτό δεν ακούγεται καλά στα αυτιά των «αρχαιολατρών». 

Ο Μέγας Κωνσταντίνος (324-337), έλεγε στους υπηκόους του: «Μπορείτε να μεταβαίνετε στους βωμούς και στα δημόσια ιερά σας και να τελείτε τη λατρεία σας σύμφωνα με τις συνήθειές σας» (Θεοδ. Κωδ.ΙΧ16,1 και 2)! Ο Εθνικός ιστορικός Σύμμαχος αναφέρει πως ο Κωνστάντιος (337-363) το 357 διατήρησε ευλαβικά τα προνόμια των Εστιάδων στη Ρώμη και γενικά επέτρεψε να γίνεται ακώλυτα η λατρεία των εθνικών (Επιστ.P.L.18,391)! 

Οι αυτοκράτορες Γρατιανός (364-379), Ουαλεντιανός (364-378) και Θεοδόσιος (379-395) όρισαν πως σε όσους ναούς εθνικών «σύχναζαν πλήθη, και που βρίσκονταν ακόμα σε δημόσια χρήση, να παραμένουν ανοικτοί» (Θεοδ. Κωδ.XVI 10,8). Οι διάδοχοι του Μ. Θεοδοσίου, Αρκάδιος (395-408) και Θεοδόσιος Β΄ (408-450), εξέδωσαν διατάγματα για την προστασία των νομοταγών εθνικών από αυθαιρεσίες κάποιων θερμόαιμων χριστιανών επάρχων «να μην τολμήσουν να απλώσουν βίαιο χέρι στους Εβραίους και τους εθνικούς» (Θεοδ. Κωδ.XVI 10,24). Ο πρώτος σε επιστολή του προς τον Ανθύπατο Αφρικής Απολλόδωρο (20 Αυγούστου 399), διέταξε: «Αν κάποιος επιχειρήσει να καταστρέψει ναούς (των εθνικών), οι οποίοι είναι κενοί από παράνομα αντικείμενα, δεν θα έχει την αυτοκρατορική στήριξη» (Θεοδ.Κωδ.XVI 10,18). (Για περισσότερα δες στην ιστοσελίδα.Τους πιο πολλούς ναούς των εθνικών, που βρίσκονταν σε καλή κατάσταση τους μετέβαλαν σε χριστιανικούς ναούς και έτσι σώθηκαν από την κατάρρευση, όπως ο Παρθενώνας, το Ερέχθειο, το Θησείο, κ.α. Ας σκεφτούμε πως, αν ο Παρθενώνας δεν μεταβαλλόταν σε χριστιανικό ναό, δεν θα ήταν σήμερα στημένος στην ακρόπολη, να τον θαυμάζει η ανθρωπότητα, αλλά ένας σωρός από σπασμένα μάρμαρα!

Τα έργα τέχνης
δεν τα κατέστρεψαν οι χριστιανοί, διότι αυτά δεν υπήρχαν πια, αφού τα είχαν αρπάξει οι ομόπιστοι των αρχαίων Ελλήνων, Ρωμαίοι. Το μετακομιστικό έργο των καλλιτεχνικών θησαυρών άρχισε ο Ρωμαίος σφαγέας της Ελλάδος Αιμίλιος Παύλος το 167 π.Χ. και το συνέχισαν όλοι οι κατοπινοί αυτοκράτορες. Φόρτωναν ατέλειωτα καράβια με αγάλματα και άλλα έργα τέχνης για τη Ρώμη, για να στολίσουν τις επαύλεις τους και την «αιώνια πόλη»! 

Ο παράφρων Νέρωνας άρπαξε το 66 μ. Χ. μόνο από τους Δελφούς πεντακόσια αγάλματα! Άλλα είχαν καταστραφεί από δηώσεις αγρίων εμφυλίων πολέμων μεταξύ των Ελλήνων. Αναφέρω ελάχιστα παραδείγματα: Πρώτον την ολοκληρωτική καταστροφή του Δίου της Μακεδονίας από τους Αιτωλούς το 219 π.Χ, υπό τον στρατηγό Σκόπα, ο οποίος «ενέπρησε τας στοάς τας περί το τέμενος και τα λοιπά διέφθειρε των αναθημάτων» (Πολυβίου, Ιστ.Δ΄,62,2-3). Το ίδιο χρόνο οι Αιτωλοί κατέστρεψαν ολοσχερώς το δωδωναίο «ιερό» υπό τον στρατηγό Δωρίμαχο (Πολυβίου, Ιστ.Δ΄,67,3). 

Ως αντίποινα οι Μακεδόνες υπό τον Φίλιππο Ε΄ εξαφάνισαν κυριολεκτικά το Θέρμο της Αιτωλίας, πυρπολώντας τον περίφημο ναό του Απόλλωνα και θρυμματίζοντας περισσότερα από δύο χιλιάδες αγάλματα (Πολυβίου, Ιστ.Ε΄,9). Το 201 π.Χ. ο Φίλιππος κατάστρεψε με ιδιαίτερη αγριότητα την Πέργαμο, όπου κατακρήμνισε ναούς και σύντριψε χιλιάδες αγάλματα (Πολυβίου, Ιστ.ΚΑ΄,1. 

Επίσης το 200 π. Χ. ο ίδιος κατάστρεψε με ιδιαίτερη μανία τα έργα τέχνης της Αττικής, «κατάστρεψε τα προγονικά ιερά που στόλιζαν και τον μικρότερο δήμο (της Αττικής), πυρπόλησε ΟΛΟΥΣ τους ναούς, ακρωτηρίασε τα αγάλματα των θεών, που κατάκεινται σήμερα ανάμεσα στις γκρεμισμένες πύλες των Αθηνών» (Λίβιος Τίτος Ρωμ.Ιστ.ΧΧΧΙ,30)! Ιδού οι πρώτοι και μεγαλύτεροι, πριν την εγκατάλειψη, καταστροφείς του αρχαιοελληνικού πολιτισμού!

Τα ελάχιστα εναπομείναντα, όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο, τα προστάτεψαν οι χριστιανοί, αναγνωρίζοντας την αισθητική τους αξία. Υπάρχουν αυτοκρατορικά διατάγματα, τα οποία αποσιωπούνται και που επιτάσσουν την προστασία των διάκοσμων των εθνικών ναών. 

Το περίφημο άγαλμα του Ολυμπίου Διός, μεταφέρθηκε από το Μ. Κωνσταντίνο στην Κωνσταντινούπολη για να στολίσει τον ιππόδρομο. Επίσης τα διάσπαρτα μαρμάρινα ανάγλυφα εντοιχίζονταν στους χριστιανικούς ναούς, για καλλιέπεια. Ο αυτοκράτορας Ωνώριος (384-425) σε επιστολή του προς τον Βικάριο της Ισπανίας Μακρόβιο του 399, διέταξε: «Επιθυμούμε και να διατηρηθούν τα διακοσμητικά στοιχεία των δημοσίων κτηρίων (εθνικών ναών). Αν κάποιος επιχειρήσει να καταστρέψει αυτά τα έργα, δεν θα βασίζεται σε καμιά εξουσία» (Θεοδ.Κωδ.XVI 10,15)!

Μεμονωμένες περιπτώσεις
αντεκδίκησης κάποιων χριστιανών, που είχαν δεινοπαθήσει από τους διωγμούς εθνικών, δεν αναιρούν τον κανόνα. Και αν ακόμη δεχτούμε κατεδάφιση κάποιων ναών από χριστιανούς, αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία, διότι εκείνοι τους έχτισαν ως εθνικοί, εκείνοι τους γκρέμισαν ως μετέπειτα χριστιανοί.
Για τις όποιες πολιτικές επιλογές των βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά του καταρρέοντος εθνισμού δεν έχει λόγους να απολογείται η Εκκλησία. Εκείνοι εξέφραζαν τη κρατική εξουσία και δρούσαν για το συμφέρον του κράτους, όπως πίστευαν καλλίτερα. Κανένα όμως σημαίνον πρόσωπο της Εκκλησίας ευθύνεται ούτε για μία δίωξη εθνικού, πολλώ δε μάλλον για «γενοκτονίες» όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι «αρχαιολάτρες». 

Η μοναδική περίπτωση του φόνου της φιλοσόφου (και κατηχημένης να βαπτιστεί χριστιανή) Υπατείας, τον οποίο έχουν ως «φλάμπουρο» οι «αρχαιολάτρες», αποδείχθηκε περίτρανα ότι ήταν καθαρά πολιτική δολοφονία, προϊόν του αδυσώπητου αγώνα μεταξύ των πολιτικών φατριών της Αλεξάνδρειας (βλ. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.ΚΓ΄, σελ. 654).

Σχετικά με τη νομοθεσία των βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά της εθνικής θρησκείας μπορούμε να πληροφορήσουμε τον αναγνώστη μας πως αυτή ποτέ δεν εφαρμόστηκε, διότι απλούστατα δεν χρειάστηκε να εφαρμοστεί, αφού ο εθνισμός ήταν πια παρελθόν και ψήγματα αυτού είχαν περιορισθεί σε απομακρυσμένες περιοχές, με λάτρεις αμόρφωτους χωρικούς. 

Αναφέραμε ήδη την μεγάλη πόλη της Αντιόχειας, όπου δε συνάντησε εθνικούς ο ονειροπαρμένος, θρησκομανής και ανεδαφικός αυτοκράτορας Ιουλιανός. Αναφέρουμε επίσης ως παράδειγμα το γεγονός πάμπολλων πόλεων της Ανατολής, τις οποίες … διέγραφε από τη δικαιοδοσία του κράτους, διότι οι κάτοικοί τους ήταν καθ’ ολοκληρίαν χριστιανοί! 

Ενδεικτικά παραθέτουμε τις διαγραφές των μεγαλουπόλεων Καισάρεια της Καππαδοκίας, Νισσίβεως και Εδέσσης της Μεσοποταμίας (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, εκδ. Μαρτίνου, τομ.6,στ.954)!

Οι περισσότεροι νόμοι δεν είχαν στόχο τους απλούς πιστούς της αρχαίας θρησκείας, αλλά τα σκοταδιστικά κέντρα της, όπως τα διαβόητα μαντεία και ιδίως τα αισχρά «ιερά πορνεία», τα οποία εκμεταλλεύονταν άγρια τους ατυχείς εθνικούς λατρευτές και καλλιεργούσαν τη δεισιδαιμονία και την ανηθικότητα. Αναφέρουμε για παράδειγμα την κατεδάφιση του «ιερού» της Αφροδίτης στην Άφακα της Τύρου, όπου εκπορνεύονταν όχι μόνο γυναίκες, αλλά και άνδρες γύννιδες, δηλαδή κίναιδοι και όπου είχε καταστεί κέντρο διαφθοράς και ακολασίας! 

Απαγορεύτηκε η λειτουργία των διαβόητων μαντείων του Κλαρίου Απόλλωνα στην Κολοφώνα και του Διδυμαίου Απόλλωνος στη Μίλητο της Μ. Ασίας, διότι οι εκεί σκοταδιστές ιερείς και ψευτομάντεις είχαν υποκινήσει το φοβερό διωγμό του Διοκλητιανού, πείθοντας τον θρησκόληπτο αυτοκράτορα, πως οι «θεοί» στέλνουν ατυχίες στο κράτος εξαιτίας του …χριστιανικού μιάσματος, με αποτέλεσμα να βρει τραγικό μαρτυρικό θάνατο μέγα πλήθος χριστιανών, και να υποστούν μύριες διώξεις εκατομμύρια πιστοί.

Ας σημειωθεί εδώ
πως οι πιο «αιμοσταγείς διώκτες των εθνικών» αυτοκράτορες, ως το Θεοδόσιο (379-395), είχαν τον τίτλο του «Μέγιστου Αρχιερέα» (Pontifex Maximus) της αρχαίας θρησκείας! Πως ήταν δυνατόν ο ίδιος ο ύπατος αρχιερέας της να είναι ταυτόχρονα και διώκτης της;

Κανένας δεν έχει αντίρρηση
για την επιλογή των συγχρόνων μας «αρχαιολατρών» να αναβιώσουν την οποιαδήποτε μορφή της αρχαίας θρησκείας, πολλώ δε μάλλον δεν αντιτίθεται η Εκκλησίας μας, η οποία σέβεται απόλυτα την ελευθερία κάθε προσώπου. 

Για εκείνο που λυπούμαστε και ανησυχούμε, εκτός της άδικης πολεμικής του χυδαίου υβρεολογίου και των απειλών εναντίον μας, είναι και ο απαράδεχτος διαχωρισμός, που επιχειρούν, μεταξύ «Ελλήνων», δηλαδή των «αρχαιολατρών» και των χριστιανών! Επιχειρούν να αποστερήσουν την υψηλή ιδιότητα του Έλληνα από όλους όσους δεν ασπαζόμαστε την αρχαία θρησκεία! 

Είναι όμως πασίγνωστο πως η θρησκευτική πίστη ουδέποτε στην ιστορία αποτέλεσε μοναδικό χαρακτηριστικό εθνικής ταυτότητας, ούτε σε αυτή την αρχαία Ελλάδα, όπου απαιτούνταν και άλλα χαρακτηριστικά και όχι μόνον η θρησκεία, η οποία δεν ήταν σε όλους τους Έλληνες ομοιογενής και ενιαία! Ίσως κάποιοι παραξενευτούν αν τους πούμε πως η θρησκεία των αρχαίων Αθηναίων είχε τεράστιες διαφορές με τη θρησκεία, τα τελετουργικά και τις δοξασίες των Σπαρτιατών! 

Δεν είμαστε διατεθειμένοι λοιπόν να ανεχθούμε ούτε στο ελάχιστο τον επικίνδυνο, για τη συνοχή της κοινωνίας και του έθνους μας, αυτόν τον ιδιότυπο ρατσιστικό διαχωρισμό σε γνήσιους και μη γνήσιους Έλληνες. Είμαστε όλοι γνήσιοι Έλληνες, τουλάχιστον, όσο και εκείνοι, που θέλουν να καπηλευτούν την εθνική μας υπόσταση!

Εν κατακλείδι, θέλουμε να τονίσουμε ότι το νεοφανές «αρχαιολατρικό» φαινόμενο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια νέα έκδοση της προαιώνιας αντιπαλότητας του ξεπεσμένου «κόσμου» κατά της Εκκλησίας του Χριστού. 


Είναι η νέα μορφή έκφρασης των αντιθέων δυνάμεων «του άρχοντος του αιώνος τούτου» (Ιωάν.12,31), με στόχο την αναστολή της σώζουσας διακονίας της Εκκλησίας μας. Όμως δε μας φοβίζει η ορμή και το μένος του, διότι γνωρίζουμε πολύ καλά, πως είναι μια ακόμη παροδική επίθεση, η οποία αργά η γρήγορα θα σβήσει, όπως κατέρρευσαν, έσβησαν και βυθίστηκαν στην ιστορική λήθη, άπειρες άλλες, φαινομενικά αήττητες δυνάμεις, στο δύο χιλιάδων χρόνων παρελθόν της Εκκλησίας μας! 

Η αρχαιοελληνική παγανιστική θρησκεία, εξυπηρετούσε τις πνευματικές ανάγκες των προγόνων μας όσο αυτοί βρισκόταν σε θρησκευτικό πρωτογονισμό. Όταν όμως αναπτύχθηκε το ελληνικό πνεύμα, η αρχαία θρησκεία έκλεισε τον κύκλο της οριστικά και τέθηκε αναπόφευκτα στο περιθώριο της ιστορίας. 

Κάτι που δε μπορούν να αντιληφθούν οι σύγχρονοι λατρευτές της και επιχειρούν να την νεκραναστήσουν, όπως επιχειρούσαν να αναστήσουν το κουφάρι κάποιου νεκρού ο «ορθολογιστής» Νίκος Καζαντζάκης και ο «πρωτοπόρος αρχαιολάτρης» Άγγελος Σικελιανός με μαγικές τελετουργίες στα χρόνια του μεσοπολέμου! 

Το γένος των Ελλήνων, (όπως και δισεκατομμύρια ανθρώπινα πρόσωπα σε όλο τον κόσμο) έχει συνδέσει εδώ και δύο χιλιετίες την ιστορική του πορεία με τον μόνο αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος είναι συν τοις άλλοις και ιστορική πραγματικότητα, αφού σαρκώθηκε και έζησε σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, σε αντίθεση με τις παγανιστικές «θεότητες» οι οποίες πέρα από παράλογες, ανήθικες και ανίσχυρες είναι ανύπαρκτα πλάσματα ευφάνταστων μυθογράφων! 

Την αρχαιοελληνική θρησκεία, δε τη σκότωσαν οι Χριστιανοί, όπως ισχυρίζονται οι όψιμοι λάτρεις της, διότι απλά είναι αφέλεια και παραλογισμός να σκοτώνει κάποιος ένα πτώμα, τυμπανιαίο και όζον, όπως ήταν αυτή στα πρωτοχριστιανικά χρόνια! 

Η Εκκλησία την κρίσιμη εκείνη εποχή είχε να κάνει σοβαρότερα πράγματα, από το να κυνηγά φαντάσματα του εφιαλτικού παρελθόντος!

Διαβάστε περισσότερα... »